Het oog wil ook wat (3)

Guus is kunstenaar, blind en verstandelijk gehandicapt. Ik kan geen werk van hem laten zien omdat ik er domweg niet aan gedacht heb daar een foto van te maken. Misschien komt dat nog, maar het is vooral Guus zelf die mij als fotograaf fascineert. Telkens als ik bij Artilabo ben kan ik niet om hem heen. Voor de beoordeling ga ik deze foto niet gebruiken, omdat hij denk ik niet aansluit bij de rest van de serie, waarin ik vooral de passie van de kunstenaar wil laten zien. Alleen zijn mond is hier scherp en al heb ik dat niet echt heel bewust gedaan, het resultaat bevalt me wel. Een snel, beetje schielijk shot, 1600 iso en 1/6 sec. uit de hand, maar het is helemaal zoals ik Guus voor me zie.
In een vorig blogje had ik zijn oog eruit gelicht (wat klinkt dat opeens letterlijk) omdat tijdens het opnieuw en vergroot bekijken van deze foto dit oog me zo opviel en boeide. En ook omdat we het op de academie eerder hadden over een andere foto van deze man, waarin een uitsnede van het oog ter sprake kwam. Ik heb er zelfs tijdens een slapeloze nacht over lopen denken of ik het oog aan de serie voor aanstaande zaterdag zal toevoegen...

Arttwins (1)

Hier is meer te zien van het kunstwerk van Ylona. Ylona is het tweelingzusje van Ylonka. Beide meisjes zijn kunstenaar, autistisch en licht verstandelijk gehandicapt, zoals ze op hun eigen site al aangeven.

Het oog wil ook wat (2)

Ditmaal een close-up van een kunstwerk van Ylonka (of was het nou toch Ylona?). Ik vind het in ieder geval beelschoon! Voor in de serie ga ik denk ik het volledige beeld gebruiken, dat sluit beter aan bij mijn verhaal. Laat ik hier ook nog zien, even geduld.

Het oog wil ook wat

Maar wat als je blind bent... Voor deze kunstenaar is dat geen probleem (meer). Hij heeft altijd geschilderd voor hij zijn zicht verloor en maakt nu de mooiste beeldhouwwerken.

In de kunst bestaat geen handicap, las ik ergens, maar ook: elke kunstenaar is gehandicapt!

Morgen hebben we onze periodieke voorbeoordeling. Het is me het weekje wel geweest. Helemaal in het teken van de fotografie, zeker. Het begon met een lang weekend Bergen aan Zee, waar ik me op mijn Adriaan project gestort heb, een onderdeel van de BPV ofwel BeroepsPraktijkVorming. Daarover wellicht later meer. Verder heb ik me deze vakantieweek naast de selectie en archivering van de in het weekend gemaakte foto's, bezig gehouden met het uitzoeken, verwerken en printen van de Artilabo foto's. Nu ik dit zo lees klinkt het een stuk eenvoudiger dan het was, maar geloof me, het was weer een crime. Na bewerking van de Raw opnamen, iets wat me nog niet helemaal vlekkeloos afgaat, heb ik alles geprint om morgen te kunnen laten zien. Op het moment dat ik de beelden naast elkaar ging leggen kwam ik erachter dat de kleuren toch niet helemaal op elkaar aansloten. Verdorie, dat moet dus over.

Dichterbij

Dichterbij ontstaat vanzelf een intiemer gevoel. Ik merk ook dat hoe dichterbij ik kom, hoe beter ik kan uitdrukken wat ik wil zeggen met deze serie. Misschien dat het ook hier beter werkt als ik me concentreer op hoofd en handen, maar ik vind juist de voorovergebogen houding zo mooi aangeven hoe vol overgave Marcel aan 't werk is. Toch weet ik nog niet of ik hem ga gebruiken voor de uiteindelijke serie. Inmiddels heb ik mijn werk besproken met Annelies Kuiper, beeldredacteur van NRC-Next en afgelopen zaterdag te gast op onze academie. Annelies haalde uit mijn vrij ruime voorlopige selectie een serie van zo'n acht foto's, als voorbeeld hoe het zou kunnen, op basis van wat ik wil laten zien, nl. het wezen van het kunstenaar zijn. Daar zat deze foto overigens niet bij. Ze vond dat ik ook heel goed werk van de kunstenaars zelf kon laten zien, tussen de andere foto's door, om zo te tonen waar ze mee bezig zijn. Hun handicap speelt geen rol, maar mag uiteraard best zichtbaar zijn, al hoeft er niet de nadruk op te liggen. Ze vroeg me wat er nu uit de serie sprak en ik aarzelde om te zeggen wat ik dacht, maar het was liefde, liefde voor hun werk! Dat vond Annelies dus ook.

Ligging locatie

Vandaag ben ik weer naar Artilabo geweest. Ik heb zojuist de foto's geselecteerd voor de contacten, maar ik zie er geen been meer in om er nog verder aan te werken. Het is al laat en ik ben gewoon moe.
Het zal me straks, wanneer het project gedaan is, tegenvallen om er niet meer zo bij betrokken te zijn. Ik begin me er steeds meer op mijn gemak te voelen en een beetje aan de mensen gehecht te raken.

Ik heb nog even met Connie, een begeleidster, gesproken over de ligging van dit pand. Het unieke lag er volgens haar in dat de mensen gewoon tussen de middag op eigen gelegenheid de stad in kunnen. En het mooie gebouw zelf natuurlijk, zonder tl -lichten en systeemplafonds. Ook het feit dat de kunstuitleen op zo'n gunstige plek zit, mag genoemd worden, je kunt er parkeren voor de deur! Dat werkplekken als deze weg gestopt werden aan de rand van een stad dateert volgens haar toch meer uit een ver verleden. Voorgaande houdt in dat de straat wel degelijk van belang is voor deze locatie!

Catharinastraat

Volgens Bas is de omgeving waarin Artilabo zich bevindt toch essentieel voor het verhaal, omdat het vrij uniek is dat een dergelijk concept zomaar op een mooie plek in de binnenstad te vinden is en niet weggestopt op een achterafplek. Is dat wel zo, vraag ik me af? Ik moet nog op zoek naar antwoorden, maar ga ondertussen verder met de straat.

Deze foto's zijn op twee heel verschillende momenten genomen en ik zie nu dat er nogal wat verschil in kleur is. Nog even kijken naar de witbalans. Dat iemand net binnenkijkt bij Artilabo vind ik eigenlijk wel een goed moment, omdat het daarbinnen ook voor een groot deel draait om kijken.

Wall House

Het is wat te ver noordelijk om nu zo maar even te gaan kijken naar Wall House #2, een ontwerp van de Amerikaanse architect en architectuurtheoreticus John Hejduk (1929-2000), maar wat zou zoiets als dit http://www.photoq.nl/specials.php?reportid=49 een kolfje naar mijn hand zijn. Ik bedoel daarmee niet te zeggen dat ik me kan meten met één van de acht uitgekozen fotografen, maar ik zou wel heel erg graag een dergelijk project willen doen. Wijnanda Deroo, een fotograaf waar ik me op 't moment erg voor interesseer, heeft foto's gemaakt van het gebouw in de schemerzone tussen licht en donker. Anouk Steketee, die als laatste in dit huis verbleef, had weer een andere opdracht en verbeeldde de sociale context. Enfin, je moet e.e.a. maar eens nalezen op Photoq en de site van het Noorderlicht http://www.noorderlicht.com/ned/projects/current/wallhouse/index.html

Hondje

Hier heb ik de straat als statief gebruikt, waardoor de foto in ieder geval minder bewogen is. Ik vind het ook wel wat hebben, zo'n perspectief. Zo kijk je normaal immers nooit. Even een ander beeld van de werkelijkheid. Dit ziet een hondje dus op zijn avondwandeling. Ik weet ook wel dat het eigenlijk kikvorsperspectief heet, maar in dit geval is hondje leuker.