Monday, January 18, 2016

Nabestaandenpensioen


Henk in 1977, Locarno
Kort geleden kreeg ik een (onverwachte) brief van het pensioenfonds Horeca & Catering. Het ging over een wijziging van hun pensioenregeling en ik kreeg de brief omdat ik pensioen bij hen zou hebben vanwege mijn ex-partner, waar ik heel lang geleden 8 jaar mee getrouwd ben geweest. Nu was dit de allereerste keer dat ik een bericht had ontvangen van dit pensioenfonds, ik wist niet eens of mijn ex, waarvan ik al in 1981 gescheiden was, nog leefde. 

Toevallig hadden W. en ik het nog niet zo lang geleden over hem gehad, heel soms komt ie bovenborrelen. We hadden na 1981/1982 geen contact meer met elkaar en ik heb eigenlijk nooit meer iets over hem gehoord, op een klein levensteken na - halverwege de jaren ’80 - van vroegere vrienden, dat hij “into the Bhagwan” zou zijn. 

Getriggerd door de brief ondernam ik een kleine zoektocht op internet, zonder resultaat. Tot ik de idee kreeg op zijn vier voorletters te zoeken. Bingo! Een foto met een grafzerk, heel even in beeld voor de foto werd bedekt met een vierkant, waarop je je e-mail adres kon invullen. Ik kon niet zien welke naam er op de grafsteen stond, maar bovenin stonden wel de naam, geboorte- en overlijdensdatum. Geen twijfel mogelijk, dit betrof mijn ex en hij bleek al 6 jaar geleden te zijn overleden. Hij is slechts 59 jaar geworden. Toch een kleine schok! 
We zochten verder en kwamen uit bij deze foto van zijn grafsteen op de begraafplaats in Bennekom. Henk bleek in hetzelfde graf te liggen als zijn moeder, die 6 jaar daarvoor was overleden.

Ik belde met het pensioenfonds en hoorde dat ik recht had op een klein nabestaandenpensioen. Ik zou in 2014 “al” een brief van hen hierover hebben gehad, maar deze brief heeft mij om wat voor reden dan ook nooit bereikt.  Ze sturen mij nu alsnog een formulier, waarop ik met terugwerkende kracht een uitbetaling kan verwachten. Een week later wacht ik nog steeds op deze brief! 

Als herinnering aan mijn tijd met hem bovenstaande foto, die ik destijds zelf heb gemaakt, ontwikkeld en afgedrukt.

Thursday, January 14, 2016

Toestanden met Thyrax

Vanmorgen hoorde ik van mijn pedicure dat er een probleem is met Thyrax Duotab, een veelgebruikt medicijn voor de schildklier. In de Volkskrant had ik niets daarover gelezen, maar op Nu.nl stond bij de rubriek Gezondheid inderdaad aan bericht, dat er een tekort dreigt aan dit medicijn, nu de fabrikant verhuisd is en tijdelijk niet kan produceren. Pardon?

Van de assistente van de huisarts, waar ik toevallig toch net een afspraak wilde maken (11 personen voor u), hoorde ik dat ze overleg had gehad met de apotheker en dat er niet gehamsterd mag worden, omdat de nieuw geproduceerde tabletten afgekeurd waren en er dus voorlopig niet geleverd kan worden. Ik kreeg het adres van de website waar meer informatie op te vinden was, het cbg-meb.

Op deze website  vond ik inderdaad uitgebreide informatie over wat dit voor schildklierpatiënten kon betekenen, nl. overstappen op een ander geneesmiddel met de werkzame stof levothyroxine. Hoewel het gaat om het bekende blauwe tabletje van 0,025 gram dient ook de rest aangepast te worden, als je een combinatie gebruikt van meerdere sterktes. Dit betekent dus extra bloedprikken, mogelijk nog meer problemen om goed ingesteld te raken en de daarbijbehorende, vervelende lichamelijke klachten. Nee, net als heel veel anderen ben ik niet blij met deze misser van fabrikant Aspen Pharma Trading, to say the least!

Monday, January 11, 2016

Iwan Baan, eigenzinnige architectuurfotograaf

Ik ben altijd al gefascineerd geweest door architectuur, mooie gebouwen. Niet dat ik er veel vanaf weet, maar ik kan er erg van genieten, mag er graag naar kijken en af en toe fotograferen. 
In Sir Edmund van afgelopen weekend stond het verhaal over een bijzondere architectuurfotograaf, Iwan Baan (zie ook: verhalen VK) Een fotograaf naar mijn hart: hij werkt niet met speciale belichting, assistenten of een statief, hij wil een fly on the wall zijn en fotografeert gebouwen als een documentaire fotograaf, met alle imperfecties die daarbij horen! Architectuur gaat bij hem over mensen en niet alleen over gebouwen.

Zelf hou ik me nog zo lang met mensen in de fotografie bezig, eigenlijk pas sinds mijn (deeltijd)studie aan AKV/St. Joost in Den Bosch, op welke website ik nu zie dat fotografie alleen nog maar mogelijk is in Breda. Die verandering heb ik gemist!

Ik ben nog steeds een beetje huiverig om zo maar mensen te fotograferen, op straat bijvoorbeeld, maar ik heb wel stappen leren zetten om ze in mijn foto’s op te nemen, zoals blijkt uit verschillende series. Sowieso heb ik erg veel geleerd tijdens deze studie en heb ik er nooit spijt van gehad dat ik pas op latere leeftijd (ik was de 50 al gepasseerd) begonnen ben.



Denver Art Museum

Denver Art Museum


Bovenstaande foto’s van mij zijn natuurlijk niet vergelijken met die van deze of andere beroemde fotografen, het zijn vakantiekiekjes, zonder de nodige rust in het voorbijgaan genomen, maar wel kiekjes waarvan ik geniet om ze te maken! 

Sunday, January 10, 2016

Laatste levensuren

10 Januari blijft een speciale dag, de dag waarop mijn moeder 's morgens aan mijn vader vroeg of hij ons, de kinderen, wilde bellen, want ze voelde dat ze die dag zou sterven!

Mijn moeder is in januari 2002, na een ziekteperiode van 10 jaar, overleden aan de gevolgen van chronisch myeloïde leukemie. De zogenaamde wonderpillen (Glivec) kwamen er uiteindelijk wel, maar voor haar toch te laat en ze bleken zelfs puur vergif. De pillen werkten zo goed dat niet alleen bijna alle leukocyten (witte bloedcellen) verdwenen, maar ook alle plaatjes en erytrocyten (rode bloedcellen. Tot het laatst toe bleef ze echter hoop houden dat ze misschien nog beter kon worden, mede omdat ook haar arts de moed nog niet opgaf en er een sprankje hoop was dat haar lichaam weer zelf nieuwe cellen zou kunnen gaan aanmaken. Vooral de laatste weken waren echt een lijdensweg voor haar. De dag na Kerst 2001 is ze opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze inwendige bloedingen had. Die vrijdag hadden mijn moeder en vader een gesprek met de arts, waar mijn vader huilend vandaan kwam. Het is over, zei hij...

Ze mocht de hele dag door bezoek van ons en er werd een bed bijgezet. Wij (broer en zussen) dachten toen dat het inderdaad over was en dat het niet lang meer zou duren. Omdat we veel vrij hadden deze weken, konden we er vaak zijn. Mijn moeder vond al het gehang rond haar bed maar vreemd: "ik ga nog niet dood hoor", zei ze op een gegeven moment tegen mijn vader. "Wat zijn de kinderen hier toch veel". We begrepen dat we ons bezoek iets moesten beperken. Wel kon ze niet meer alleen zijn. Ze was zo afgezwakt, ook al omdat ze al maanden haast niets gegeten had, behalve af en toe wat pap. En dan de ernstige bloedarmoede. We bleven dus om de beurt bij haar. 's Nachts was mijn vader er. We hebben nog  geprobeerd om hem af te lossen, maar dat ging niet. Ze was 's nachts angstig en wilde graag dat pa bij haar was. Alleen de eerste nachten hebben een zus en ik bij haar geslapen. Mijn vader raakte  zo langzaam aan uitgeput, maar kon en wilde het haar niet aan doen om weg te blijven. Als wij er overdag waren ging hij een paar uurtjes naar huis, maar veel slapen deed hij niet.

Er waren de nodige misverstanden. Zoals ik al zei, bleef de arts optimistisch tegenover mijn moeder en ons. We hadden toch soms het gevoel dat het weer beter zou kunnen gaan. De arts wist natuurlijk zelf ook niet wat er zou kunnen gebeuren, daar was Glivec te nieuw voor. Hij vertelde ruim een week na het stoppen met de medicijnen, dat de nieuwe aanmaak van cellen nog steeds geblokkeerd werd. De bloedplaatjes die ze kreeg werden meteen afgebroken. Maar er zat nog een kansje in...
Enfin, zo sukkelden we de dagen door. Mijn moeder kreeg infuus, prednison, morfine, vers bloed, zuurstof en een catheter met pompje om vocht af te drijven. In een week tijd hield ze 14 kilo vocht vast. We moesten haar nachthemden open knippen bij de mouwen. Ook van haar  mond en tong had ze vreselijk veel last, schimmel bleek uiteindelijk. Na de juiste  medicijnen daarvoor, ging het iets beter. Ze kon zich nauwelijks bewegen en heeft uiteindelijk 16 dagen in één houding gelegen. Alles ging natuurlijk zeer doen. Ook kon ze alleen nog maar fluisteren.

Ze had een aantal jaren geleden een euthanasie verklaring aangevraagd en uiteindelijk vroeg ze aan mijn vader om die papieren. Haar arts wilde die ook hebben en zei dat hij bereid was om het te doen, als het moment daar was. Eerst wilde hij echter al het mogelijke proberen, want daar was hij arts voor. Mijn moeder en wij waren het daar allemaal mee eens, want zo'n besluit neem je niet lichtvaardig, maar als je dan je moeder zo ziet lijden...terwijl ze altijd gezegd had, ik wil geen lijdensweg. Ze bleef echter sterk tot het laatst toe!

Als je met de dood voor ogen staat, is je overlevingsdrang kennelijk toch heel groot. Wel had ze al een paar keer aangegeven dat ze het niet meer zag zitten: "Ik ben op, ik kan niet meer". Was het een verzoek om hulp? Je weet niet meer wat je moet en kunt doen.

Donderdagmorgen 10 januari vroeg ze mijn vader of hij ons allemaal wilde bellen, want ze voelde dat ze die dag zou sterven. Toen ik om 9.30 uur in het ziekenhuis kwam, zat de dokter aan haar bed. Hij zei dat er inderdaad geen hoop meer was, maar dat er voor de euthanasie nog een tweede dokter nodig was. Die zou rond zes uur pas kunnen komen. Tot die tijd zou ze geen verhoging van de morfine krijgen, omdat ze helder moest blijven voor het gesprek met die dokter. De euthanasie werd gepland op drie uur de volgende dag. Hij vertelde er wel bij dat hij hoopte dat het niet nodig zou zijn, omdat ze door de verhoogde dosis morfine die ze zou krijgen vanzelf weg zou kunnen glijden. Dat hoopten we allemaal!

Gelukkig kwam die andere dokter al om twaalf uur. Hij was het helemaal met haar eigen arts eens. Toen die arts met haar en even later met ons had gesproken, werd de dosis morfine verhoogd. Ze bleef echter helder en aanspreekbaar tot ze rond 17.00 uur in slaap gleed. 
Een aantal mensen van wie ze nog afscheid wilde nemen, vroeg ze via mijn vader om te komen. Die zijn ook allemaal geweest.
Wij hebben daarna met z'n allen (vader, broer en drie zussen) rond haar bed gezeten en het was behalve heel verdrietig, toch nog genoeglijk als het ware. Mijn vader vertelde over vroeger, ook over zijn eigen jeugd, en we hoorden zelfs dingen die hij ons nog nooit verteld had over zijn verleden. Dat had met de oorlog te maken. Hij had zich daar altijd voor geschaamd, maar mijn moeder heeft altijd pal achter hem gestaan. Het werd daardoor een hele vreemde avond, maar toch mooie avond. Een avond om nooit te vergeten! Af en toe keken we naar mijn moeder die het steeds moeilijker kreeg met haar ademhaling. We hoopten allemaal voor haar dat het niet lang meer zou duren. 

Tegen 23.00 uur zaten mijn vader en ik naast haar, de anderen waren even weg. We merkten
dat ze onrustig werd en hielden haar vast. Ineens keek ze mijn vader nog even aan, leek het,
en toen stokte haar ademhaling voorgoed. We zeiden dat we veel van haar hielden en dat we hoopten dat ze nu eindelijk rust vond...



Saturday, January 02, 2016

Finchcock's Musical Museum

Helemaal links: Richard Burnett



Vandaag was ik foto's aan het bekijken van onze vakantie in mei 2015 en bij bovenstaande foto's vroeg ik me af hoe de naam ook al weer luidde van dit, erg leuke, museum? Ik zocht het snel even op via Google. Ah, natuurlijk: Finchcock's Musical Museum...maar wat jammer, sinds 1 januari van dit jaar hebben ze na veertig jaar de deur voor goed gesloten!
Al vele vakanties kwam ik dit museum tegen in de reisboekjes over Zuid-Engeland en afgelopen jaar kwam het er eindelijk van om hier naar toe te gaan. We hadden een prachtige plek op een camping vlakbij en op een zondag met wat minder mooi weer reden we er naar toe. Richard Burnett, samen met zijn vrouw eigenaar van dit grootse Georgian huis, gaf demonstraties op verschillende instrumenten, samen met anderen van zijn staf.
Het was een genoeglijk privé museum, met wel honderd verschillende piano's, orgels etc. De tuinen eromheen waren ook niet te versmaden!

Friday, January 01, 2016




Ik wens ieder lichtpuntjes in deze donkere dagen en bovenal een jaar met veel zonnige momenten.

Alle goeds voor een vredig(er) 2016!

Afgelopen jaar was een roerig jaar voor de wereld waarin we leven, ik vrees dat het in 2016 niet veel beter zal worden. Toch blijf ik hopen op een betere wereld, misschien tegen beter weten in. Hoop doet leven tenslotte! 

Afgelopen jaar is er op privé gebied ook wel het een en ander gebeurd, maar dat waren fijne dingen: we waren 30 jaar getrouwd, en 34 jaar samen, zijn beiden gestopt met werken. Onze zoon verhuisde twee keer, kreeg een vriendin en is gaan samenwonen. We zijn een aantal keren op vakantie geweest, een paar dagen, een paar weken en nog wat langer en hopen dat nog lang te kunnen blijven doen, als onze gezondheid dat toestaat. 
Dit Blog ligt al weer veel te lang stil. misschien dat ik daar dit jaar eens echt verandering in aan kan brengen!