In de keuken gezeten en in gesprek met de bewoners, hoorde ik na een rake opmerking de duif inderdaad lachen.
Sinds een paar weken ben ik in het bezit van een klassieke Bronica EC. Ja, ik weet 't, rijkelijk laat om pas aan 't einde van het vierde jaar met middenformaat te beginnen, maar net zoals bij de vorige eigenaar van deze machtige camera luidt mijn slogan: beter laat dan nooit. Ik heb er pas een paar rolletjes mee vol geschoten en moet o.a. erg wennen aan het vierkante formaat, zeker met de 40 mm. groothoeklens. Maar deze al een paar jaar digitaal verslaafde voelt langzaam maar zeker toch een liefde opbloeien. Deze foto heeft mijn hart gestolen, als je dat kunt zeggen van je eigen werk.
Ik ben er nog niet helemaal uit of ik foto's van interieurs met of zonder mensen wil, voor mijn eindexamenproject. Toch beiden, denk ik. Zeker als ik een beeld wil geven van (een periode) uit het leven van deze mensen. Over twee weken moet ik er wel zo'n beetje uit zijn wat het wordt, dan hebben we de laatste beoordeling vóór het eindexamen.
2 comments:
Dit is effectief een prachtplaat, Ria! Niet in het minst ook door het intigrerend spookbeeld onderaan rechts. Wat een sfeerbeeld! Veel succes met uw Bronica!
het is een soort Vermeer interieur! Lezende vrouw erbij en klaar ben je ;-)
Post a Comment