Oud

Tijd om het oude achter te laten en aan iets nieuws te beginnen. Even een weekje ertussenuit en de jaarwisseling elders vieren. Na al het geploeter aan mijn scriptie vreselijk welkom, maar ik ben er nog niet helemaal. Gelukkig heb ik in januari nog even.

Allemaal de beste wensen voor 2008!

Sterk water

Zo platgereden op het wegdek is ongewild een waar kunstwerk ontstaan. Door iets op sterk water te zetten kunnen we het conserveren. Hier slechts gevangen op een foto en plat in glas gezet krijgt het aanzicht van het beestje toch een ander karakter. Is zijn dood nog ergens goed voor geweest.

Al wat rest is herinnering

Even had ze wat weg van een pandabeer, schitterend om te zien. Gelukkig kon ze er later om lachen. De pijn zit nog slechts in haar herinnering.

Oude dag

De moeder van een vriend is hoogbejaard en moest tijdens een feestje even rusten, maar ze is nog goed bij de tijd en redt zich nog altijd zelfstandig in haar eigen huis. Natuurlijk is dat geen verdienste, ik vraag me af of (en hoe) ik mijn "oude dag" zal halen. Volgens het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP), dat vandaag met een rapport kwam, zal de vraag naar verpleging en verzorging tussen 2006 en 2030 met 34 procent stijgen, terwijl het aantal 65-plussers in die periode met 63 procent toeneemt.

Het SCP stelt verder dat veel ouderen relatief gezond en welvarend zullen zijn op hun oude dag. Ze hebben mogelijkheden om veel zelf te blijven doen. En als ze hulp nodig hebben, regelen ze dat zelf, bijvoorbeeld via particuliere hulp aan huis. Hierdoor zullen volgens het planbureau veel minder mensen naar een verpleeghuis gaan dan de stijging van het aantal ouderen aangeeft, omdat mensen langer in hun eigen huis zullen blijven wonen en dat huis beter zullen kunnen aanpassen aan hun wensen.

Ik ben benieuwd hoe e.e.a. in werkelijkheid zal uitpakken. De toekomst van een verpleeghuis is voor veel ouderen, zoals mijn vader en schoonmoeder, in elk geval een danig verontrustend schrikbeeld.

Bron: Nu.nl

To remember

Door een tip van Rik Suermondt werd ik gewezen op Pedro Meyer, een naam die me in eerste instantie niets zei. Via de bibliotheek van het Nederlands Foto Museum in Rotterdam, vond ik zijn site en las:

Pedro Meyer is one of Mexico's most respected photographers. In 1991, Voyager published Pedro Meyer's ground-breaking CD-ROM, "I Photograph to Remember." It is a narrative work combining 100 black-and-white photographs with a spoken narrative by Pedro Meyer. Meyer tells the story of his parents' struggle with cancer.

Een half uur lang heb ik me geboeid in zijn wereld begeven, ik vond het een erg indrukwekkend verhaal. Er is nog veel meer te lezen en zien op de site, o.a. over dit project tot stand kwam, maar luister nu eerst naar de bewogen woorden en bekijk de ontroerende beelden die Pedro Meyer van zijn ouders heeft gemaakt!

Wonderbaarlijk

In gesprek (2)

Zelf heb ik wat met de foto uit mijn vorige blog, maar hij communiceert niet met de kijker, vindt MJ. Het ging me eigenlijk om het gesprek dat niet echt wilde vlotten. Toen ik door mijn lens keek vond ik de vaagheid van de bank juist wel wat hebben. Het hoefde ook niet duidelijk te zijn dat het een bank was, maar ja, door de titel leg ik er juist de nadruk op. Dat komt omdat ik dit keer moeite had om een titel te verzinnen, het moest eigenlijk niet zo letterlijk. Misschien slaat die onscherpte ook wel nergens op. Laat ik de titel maar even veranderen, want hieronder is nog een foto waar ik iets probeer te doen met onscherpte op de voorgrond. Ook een miskleun volgens de kijker?

In gesprek (1)

Een schitterend ongeluk

Toeval bestaat natuurlijk niet, maar vandaag maakte ik mijn Avansmail open en zag de opdracht voor de fotoprijs van het Verbond voor Verzekeraars: Een schitterend ongeluk. Van de week had ik het boek: Vertrouwd en o zo vreemd: over geheugen en bewustzijn, van Wim Kayzer opgespoord en was ik tijdens mijn zoektocht ook gestuit op bovenstaande titel, gemaakt n.a.v. een VPRO documentaire van Wim Kayzer in 1993, waarin hij een aantal wetenschappers ontmoette. Centraal stond de vraag "Waartoe heeft de wetenschap ons eigenlijk gebracht aan het eind van deze 20ste eeuw: kennis of ook begrip?".

Nu is het aan ons om een invulling te vinden door mee te doen aan de (verplichte) wedstrijd voor eindejaarsstudenten fotografie. Eerst maar eens even goed de tekst over het thema lezen...

Tegenlicht

Toevallig stuitte ik onlangs op de melding van een nieuw fotoboek van de Belgische fotograaf Michiel Hendryckx. Geïntrigeerd ben ik verder gaan zoeken naar informatie en foto's van deze journalistieke fotograaf, die ik nog niet kende.

Hieronder enkele losse stukjes die me troffen, uit een interview met hem over zijn boek:

Het gaat over de essentie van de fotografie, het filosofische bijna. Ik vraag me af hoe ik naar de dingen kijk, waarom cadreer ik dingen op een bepaalde manier.

Het is ook een soort inkijk in de intimiteit van het beroep. Je spreekt over intimiteit in een relatie, maar ik ben ervan overtuigd dat er ook zoiets bestaat als de intimiteit van een vak, een beroep. Het boek gaat daar een beetje over. Ik laat in mijn potten kijken, maar meer tussen mijn oren dan in mijn techniek.

Ik heb lang getwijfeld over welke foto’s ik erin [...]zetten. Ik ben er naast mijn ander werk tien maanden mee bezig geweest.

Met “Tegenlicht” maak ik een soort reis in mijn geheugen. Het is het soort boek waarvan ik altijd al gedroomd heb het te kunnen maken.

Je kan maar iemand ontroeren als de mensen een vorm van herkenning hebben. Het kan maar kloppen als het uit jezelf komt. Dat is geen vorm van exhibitionisme, maar als je dat niet doet, maak je alleen maar koude dingen.

Eén van de redenen waarom ik gestopt ben met lesgeven, was omdat er bij mijn studenten geen enkele bewondering meer was. Toen ik mijn studenten naar hun voorbeelden vroeg, konden ze geen enkele naam noemen. Zelfs derdejaars kenden met moeite een fotograaf! Ik vind het zeer belangrijk voor jonge mensen om idolen te hebben.

In een ander interview zegt hij o.a.:
Ik heb altijd geprobeerd bewust mooi foto’s te maken. De factor esthetiek moet voor mij altijd aanwezig zijn maar volgens sommigen doet dat dan weer afbreuk aan de journalistiek. Ik toon de werkelijkheid misschien wel mooier dan ze is en dat is misschien inderdaad niet altijd goed.

Dat laatste is inderdaad een dilemma waar meer (journalistieke) fotografen mee worstelen. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit of ik het nu vind kunnen of niet. Ik hou van esthetiek, maar voor persfoto's is een waarheidsgetrouwe benadering belangrijk. Soms kun je echter op meerdere fronten scoren, zonder afbreuk te doen aan het belang van de foto als nieuwswaarde. Zelf kijk ik in mijn krant ook vaak begerig naar bepaalde foto's.

Een aantal van zijn foto's, zoals "de bende van Wim", zijn nog te zien bij Canvas.

Michiel Hendryckx, Het mooiste licht is tegenlicht. Antwerpen: Manteau, 2007

Ulysses

Beaumont Hospital Dublin

Wie interesse heeft in het bijbehorende verhaal, gaat naar mijn scriptieblog.

Voor je 't weet...

Voor je 't weet is de Klokkenberg expositie weer afgelopen. Het was goed. Ik heb er niet zo heel veel van meegekregen, want zaterdag en zondag was ik samen met een paar klasgenoten de door onszelf georganiseerde expositie The Blue Lagoon aan het opbouwen.
Dennis (van KOP) kwam nog heel even langs en vertelde dat het druk was geweest. Vrijdag heb ik mijn foto's opgehangen, waaronder dit doek. Het was even zoeken maar uiteindelijk was ik wel tevreden met deze toch prominente plek. Na de opening hebben manlief en ik met onze kunstminnende vrienden, die speciaal voor mij uit Zevenaar waren gekomen, de hele tentoonstelling bekeken. Ik had eigenlijk nog wel een keer terug willen komen, want er was zoveel te zien. Helaas is het allemaal al weer voorbij. Op naar de volgende.

Hoe stoer moet je zijn?

De beoordeling is weer achter de rug en ik werd er niet vrolijk van, ook al mag ik wat dit betreft door naar het eindexamenjaar. Ik ben altijd al een beetje een strebertje geweest en een voldoende is niet genoeg, ook al zeggen docenten van wel. Ik voel me op 't ogenblik dus helemaal niet zo stoer als deze boom eruit ziet, maar ben behoorlijk depri,ook al omdat het met de tentoonstellingen niet zo lekker gaat. Het juiste concept, een goed verhaal, wat moest naast wat, witrand of juist niet, andere afdrukmogelijkheden. Voor de zoveelste keer vraag ik me af of ik hier eigenlijk wel op mijn plek zit? Wil ik wel door naar het eindexamenjaar? De gebruikelijke onzekerheid dus. Misschien hoort het er wel allemaal bij, maar ik heb de laatste weken een overdosis gekregen. Ik hoop dat het snel overgaat. Ondanks de klaagzang ben ik altijd nogal een doorzetter, dus het zal wel weer loslopen...

Van Bas kreeg ik de tip om een middenformaat foto te scannen op de flatbedscanner, als ik niet zoveel geld wilde uitgeven aan professionele scans. Aangezien er zoveel ellende is met de negatiefscanner op de academie en er niet meer zo heel veel tijd is voor de expositie (The Blue Lagoon)van volgende week, heb ik dat maar gedaan. Ik ben erg benieuwd hoe de groot formaat foto's die ik besteld heb er uit zullen zien.

De foto op zeildoek, voor de tentoonstelling op de Klokkenberg, is mooi geworden. Jammer wel dat er 6 zeilogen gemaakt zijn, in plaats van de gevraagde vier. Helaas te laat om er nog iets aan te doen. Nu nog een plaatsje ervoor zien te vinden en hopen dat het niet al te nat wordt, dit weekend. Morgen om 16.00 uur is de opening! Spannend. De publicatie ziet er vanaf hier ook goed uit.

Woonomgeving

Groen in de woonomgeving wordt altijd erg gewaardeerd, maar door verdichting verdwijnt in de steden veel van dat groen. Dit lijkt me dan ook echt een plek om te koesteren, ik heb er een droombeeld van gemaakt.

Dit is wat ik wil!

Selecteren, knopen doorhakken, volgorde van serie bepalen, informatie aanvragen , inlichtingen inwinnen omtrent het laten afdrukken van een foto op gordijnstof en/of op pvcdoek en dergelijke, voorbereiden (met o.a overlegbijeenkomsten en e-mailwisselingen) van exposities, middenformaat uitproberen en resultaten eerste rolfilms afwachten, negatieven vervolgens in gaan scannen op de academie, wat op een fiasco uitloopt vanwege telkens opnieuw vastlopen van de Apple en ga zo maar door. Dit zijn slechts enkele zaken die spelen aan het eind van dit derde jaar. En dan heb ik het nog niet gehad over het bezoeken van tentoonstellingen, het op pad gaan voor mijn BPV en een verslag daarover schrijven, een theorieopdracht die nog ingehaald moet worden, nog eens gaan kijken bij weer een andere afdrukcentrale en het voorstel (dat het overigens niet gehaald heeft) om een thinnerdruk te maken. Dat laatste lijkt me wel gaaf, maar ik zie daar nu echt geen kans meer toe. Ik word helemaal gek van de dingen die ik allemaal moet doen en de keuzes die ik moet maken. Van echtelief krijg ik op mijn kop dat ik teveel mijn frustraties uit, heeft ie helemaal gelijk in. Ik ga vanaf nu proberen om het anders aan te pakken en om niet te veel te klagen dat ik het zo druk heb, dat ik het niet meer zie zitten en dat heel het huis verwaarloosd is, want dit, deze opleiding, is toch wat ik wil!

Ik stop even met piekeren, ga er eens rustig voor zitten om een aantal blogs te maken, ook onderdeel van de lessen tenslotte, en laat de rest even waaien. Het stukje stof is eindelijk besteld, evenals het weerbestendige doek. De kosten zijn ernaar, want natuurlijk gaan er ook nog printjes aan de muur, maar af en toe moet je iets ook gewoon maar doen. Ik ben wel heel benieuwd naar het resultaat.



Bovenstaande foto is er zo een waar ik niet precies van weet wat ik ermee aan moet. Vorige week dacht ik nog dat hij (qua kleur) niet in de serie paste, die ik gemaakt heb. Toch zou ik hem er graag bij hebben, want hoewel ik het niet precies kan duiden, geeft hij voor mij precies het goede gevoel weer. Ik heb er nu dus alsnog een plaatsje voor gezocht en gevonden en ik hoop dat het goed uitpakt bij de beoordeling.

The Blue Lagoon

Nog een expositie!
De laatste opdracht van dit academiejaar speelde zich af in Katendrecht. Daarnaast had een aantal van ons besloten om een tentoonstelling te maken voor onze BPV, ofwel beroeppraktijkopdracht. Na wat schermutselingen omtrent de titel en inhoud van de tentoonstelling zijn we ook met de expositie op Katendrecht uitgekomen. Hierbij nodigen we u dan ook uit voor een idyllische ervaring bij KOP aan de Speelhuislaan 171 in Breda.

Wico Valk van architectenbureau DKV te Rotterdam opent de tentoonstelling op vrijdag 22 juni en Leendert den Boer zal tijdens deze avond zijn repertoire van volksliedjes ten gehore brengen.
De tentoonstelling is verder geopend op zaterdag 23 en zondag 24 juni, van 13.00 - 17.00 uur en vrijdag 29, zaterdag 30 juni en zondag 1 juli van 13.00 - 17.00 uur.

Welkom allemaal!

Expositie Klokkenberg

Komt dat zien, hooggeëerd publiek: nog geen solo, maar wel mijn eerste groeps-tentoonstelling. Zoals jullie misschien nog wel weten heb ik van september tot eind november 2006 in mijn eentje op het terrein van de Klokkenberg rondgelopen, om aan een schoolopdracht te werken. Enkele resultaten van deze periode zijn nog steeds te zien op mijn blog van september, oktober en november.

Dit jaar is aan zeventig studenten van AKV/StJoost gelegenheid gegeven om hier te werken. Op het moment dat ik daarvan hoorde was ik best wel jaloers en het voelde een beetje alsof ze met mijn project aan de haal waren gegaan. Onzin natuurlijk, maar zo ervoer ik het op dat moment. Een klein gedeelte van de groep ken ik redelijk, want dat zijn de tweedejaars van de deeltijdopleiding. En nu mag ik samen met hen exposeren in het voormalig Medisch Centrum De Klokkenberg!

De opening is vrijdag 15 juni 0m 16.00 uur en de expositie zal daarna nog te zien zijn op 16 en 17 juni van 10.00 - 17.00 uur, aan de Galderseweg 81 in Breda.

Armoeiig

Een week of wat geleden kwam mijn keuze voor groen ter sprake bij Karin (docent). Zij vond dat ik nog niet echt een verhaal had met al de foto's die ik liet zien. Of liever gezegd, er konden meerdere verhalen uit mijn foto's gehaald worden, maar dat éne verhaal moest ik toch wel zelf vertellen.
Wat me steeds opvalt tijdens mijn zwerftochten hier, is dat er veel armoeiig groen is, terwijl er in de berichtgeving over Katendrecht steeds de belofte van een paradijs doorschemert. Ik ga op zoek naar die belofte maar doe onderweg ook verslag van het schrale groen dat ik tegenkom.

De Torteltuin

Een stukje jeugdsentiment, van toen zoonlief nog klein was. Ik kreeg het boek Pluk van de Petteflet , van Annie M.G. Schmidt, cadeau toen ik mijn vorige academie verliet omdat ik in verwachting was. J. heeft ervan gesmuld tijdens onze voorleessessies.

Op Katendrecht heb ik ook even mogen ronddwalen in zo'n soort tuin, al spelen er hier sinds de verwildering juist geen kinderen meer.

“Wat is de Torteltuin ?” vroeg Zaza.“Dat weet je toch wel,” zei Pluk.“Achter in het park is een heel stuk bos. Echt wild woest bos. Het is vroeger een tuin geweest, een hele grote tuin met hoge bomen. Maar die tuin is verwilderd; de struiken groeien er maar raak en de vijver is een kikkerpoel geworden. Grote mensen komen er nooit, maar de kinderen uit de Petteflet spelen er dikwijls rovertje. Ik heb er altijd heerlijk gespeeld”.“De Torteltuin wordt opgeruimd” zei mevrouw Helderder opgewekt.“Opgeruimd” ?“Ja, alle bomen worden omgehakt. En alle struiken en alle onkruid en alle planten worden weggehaald. En er komen tegels te liggen. Het wordt een Tegelpleintje. Met een keurig bloemperk in het midden.”Pluk schrok. De Torteltuin zou verdwijnen... Met al die prachtige bomen.“De Parkmeester zorgt ervoor dat die hele vieze troep wordt opgeruimd. Dat hele rommelige bos verdwijnt. Ga maar eens kijken.”Treurig liep Pluk het park in. Achter de grote eikenboom begon een kronkelig paadje, dat bijna helemaal was dichtgegroeid met hoog gras en onkruid en takken. Als je dat pad volgde kwam je in de Torteltuin
“Daar groeiden varens en mos. Er waren krekels en bijen; er zongen vogeltjes boven hem in de takken. Het was hier zo rustig.Weet je wat”, dacht Pluk, “ik zal naar de Parkmeester gaan. En ik zal hem vragen of hij de Torteltuin met rust wil laten”.En zo kwam het dat Pluk tien minuten later binnenstapte in het kantoortje van de Parkmeester. De Parkmeester was bezig met inkt een groot ‘plan’ te tekenen. Het was het ‘plan’ van de Torteltuin. Hij tekende precies hoe het er uit zou komen te zien. .“Kijk....,” zei hij, “het wordt schitterend. Hier is een vieze waterplas, die wordt volgegoten met beton. En daaromheen komen allemaal tegels. Al die bomen worden omgehakt en het wordt een heel groot tegelplein. Hier...,” en hij wees met zijn duim, “hier komt een parkeerterreintje, ook van tegels. En hier komt een grindpad. En daar komen twee stenen banken om op te zitten. En hier -zie je dat kringetje ? Hier komt een bloemperkje met een ijzeren hekje er om heen.”“Wat afschuwelijk !” riep Pluk. “Dat die mooie bomen verdwijnen. En al dat groen. Het is zo heerlijk en zo rustig.”“O, maar het blijft er rustig,” zei de Parkmeester. “Er komen grote borden te hangen met STILTE ALSTUBLIEFT . En iedereen kan op de stenen banken gaan zitten slapen, als ie wil. En één keer per jaar, op tweede paasdag, mogen alle kinderen rolschaatsen op de tegels. Is dat niet geweldig ? Nou, wat zeg je ervan ?”

Met dank aan de Berlage Stichting, die het verhaal weer terugbracht in mijn herinnering!

De stad als landschap

Onderstaande regels zijn afkomstig uit een tijdschrift voor Amsterdams woonbeleid, uit 2002, maar anno 2007 in Rotterdam en op Katendrecht nog net zo geldig naar mijn idee. Ook de kwestie van identiteit is regelmatig ter sprake gekomen tijdens gesprekken met klasgenoten.

Groen en water zijn altijd restposten. Gras is goedkoop. De keuze voor snelgroeiende bomen is gemakkelijk gemaakt. Het zou veel beter zijn als groen in het stedenbouwkundig ontwerp van nature tot uitdrukking komt. Het moet de drager zijn van een ontwerp. Dat vraagt een andere filosofie. Plaats stad en land niet tegenover elkaar, maar bekijk de stad als een landschap. Daar bewegen zich mensen in. Wat willen die mensen? Die willen zich welbevinden. In de dicht bebouwde stedelijke omgeving moet iets te beleven zijn. Bewoners moeten aan hun omgeving identiteit kunnen ontlenen. Ook willen ze de seizoenen kunnen beleven. Groen wordt dan een van de structuurbepalende vormen.

Bron: nul20

Verbazing

Verbazing komt bij mij op als ik daar rondloop en het zou me niets verbazen als de oude Chinese dame die daar achter haar rollater schuifelde, al net zo verbaasd was als ik.

Al weken, misschien nog wel langer, ligt dit plein er zo bij. Tenminste, zo was de situatie eind april. Morgen eens kijken of er al wat aan gedaan is. Het heeft me in ieder geval een spannend beeld opgeleverd.

Bankje

Haar buurvrouw op het bankje heeft het niet over verhuizen, maar zij lijkt ook niet erg gelukkig met de huidige situatie. De echtelief van mevrouw 1 is echter een liefhebber van de markt en ik kan me ternauwernood aan zijn verhalen onttrekken. Aardige lui, maar ik moet verder...
Voor een foto van alledrie op het bankje, kijk hier!

Verdreven uit het paradijs

Zij is in ieder geval niet echt gelukkig meer in Katendrecht. Zittend op een bankje aan het water, in het Buizenpark, trof ik haar aan. Ze woont in een nieuwbouwhuisje maar heeft veel moeite met de huidige situatie. Katendrecht is Katendrecht niet meer. Samen met haar man denkt ze erover om toch maar te verhuizen, weg van het schiereiland. De goede tijd wordt aangehaald. Waar een haven is, zijn hoertjes, zegt manlief, maar het was de beste tijd.
De foto die ik van hem maak, is helaas niet goed, want onscherp en in dit geval vind ik het niet functioneel. Waarom ik deze foto plaats, als ik het over Groen wil hebben? Groen is toch de kleur van het paradijs en zij wordt verdreven uit haar paradijs.

Te huur

Deze variant op Bloem's gedicht, van Gerrit Komrij, vind ik erg treffend. Vooral ook om die kei die door de ruit gaat.

Het slap gepraat

Te huur: die mededeling staat me tegen
Is niet aan wie nog huur stort in dit land
Een steekje los? Zo'n klote-speculant
Zit heus niet om wat extraatjes verlegen

Geef mij dus gauw een redelijk gelegen,
Genadig weggeschonken krakerspand,
En vrienden, nooit zo stoned dan als ze, omrand
Door bedspiralen, op het dak bewegen

Alles is gratis voor wie geld niet acht
De glasruit houdt zijn winkelwaar verborgen
Tot er, opeens, een grote kei door gaat

Dit heb ik nota bene zelf bedacht
Ik voel me, vrij van miezerige zorgen,
Domweg gelukkig met mijn slap gepraat

Gerrit Komrij

Domweg gelukkig

Wie kent het niet, dit beroemde gedicht van J.C. Bloem? Er zijn diverse varianten op geschreven, het is dan ook best inwisselbaar. Ik moest zelf meteen aan Katendrecht denken, toen ik het weer tegenkwam in de bundel Domweg gelukkig in de Dapperstraat. De uitdaging ligt er: wie herschrijft het voor Katendrecht?

De Dapperstraat

Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant,
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.

Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De'in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.

Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hogen staat.

Dit heb bij mijzelven overdacht,
Verregend, op een miezerigen morgen,
Domweg gelukkig, in de Dapperstraat

JC Bloem

Tegenwicht

Om tegenwicht te bieden aan wat bij een vorige bespreking "recht voor zijn raap" foto's werden genoemd, om het zo maar even uit te drukken, ben ik op zoek gegaan naar een wat andere benadering. Deze foto's hebben het nog niet, zie ik nu. Nog steeds wat recht van voren benaderd, hoewel ik me ook afvraag wat daar dan niet goed aan is. Wat is er mis met strak en recht? Ik doe het niet bewust en zeker niet bij alle foto's, maar kennelijk is er iets in een vorige sessie gebeurd, waardoor dat eruit sprong. Ik ga nog maar eens goed naar die foto's kijken. En nog weer eens door mijn fotoboeken van andere fotografen bladeren.

Wonderboom

Wonderlijk deze foto. Elke keer als ik het bestand open verschuift er iets en focussen mijn ogen automatisch naar het "goede" punt. Als ik dan probeer de openingsstand te vinden, lukt dat me niet meer. Heb ik dat nou alleen, of gebeurt dat bij meer mensen? Het zal wel aan de scherptediepte liggen, maar waarom heb ik dat bij andere foto's, met dezelfde lens genomen en met dezelfde instelling, niet? Ik heb de foto geprint, maar dan zie ik geen verschil. Ik zie het trouwens ook niet gebeuren nu ik de foto op mijn blog heb geplaatst. De kleuren zijn ook anders, minder fel, misschien komt het daardoor. Iets teveel aan de levels veranderd wellicht? Ik ga er nog eens naar kijken binnenkort.

Ik wilde een poëtisch beeld creëren, dat lijkt me wel gelukt.

Rood en groen

Vandaag in het nieuws: aantal besmette teken neemt sterk toe. Van de week werd ik zelf geconfronteerd met een grote, ovale, rode plek op mijn billen, hoogstwaarschijnlijk een EM ofwel erythema migrans. Dat zou betekenen dat ik nu de ziekte van Lyme heb! Ik ben gelijk niet meer zo dol op groen...

Groen is gras

Groen is gras, groen is gras, onder mijne voeten...Een kinderliedje waar ik even aan denken moest. Ook voor hondenvoetjes-en hoopjes is gras lekker, alleen is dat weer niet zo fijn voor kindertjes. Wordt vervolgd.

Kaal en schraal

Ben ik er nu weer ingestonken?

Terwijl ik de linkerfoto aan het maken was, hoorde ik waarschuwende fietsbel, hernam positie en drukte af, omdat ik dit zo goed in het plaatje vond passen. Geen groen te bekennen, nou ja in de verte lonkt een boom. De bewoners van dit complex worden via een betonnen doorgang naar huis gesluisd. Links heb ik de voorgrond bewust onscherp willen houden, om het verre groen toch iets van een accent te geven. Rechts ligt volgens klasgenoten het accent op de fietser en wordt er daardoor niet genoeg gezegd over mijn eigenlijke onderwerp. Vanwege voorgaande ben ik het daar niet helemaal mee eens, al heb ik daar wel even over moeten nadenken. Of ben ik toch in de valkuil van het mooie plaatje gelopen?

Ontbrekend groen

Vorige week heb ik even met Bas gesproken. Alleen groen is niet voldoende, werktitel zou iets kunnen zijn van: Groen en wat het nog meer is of kan zijn. Juist het groen dat er niet is, is misschien interessant.

Na de eerdere, verkennende foto’s en een rondje groen, ben ik daarom op zoek gegaan naar het ontbrekende groen. Dat viel nog niet mee, omdat ik steeds weer getriggerd werd door het groen dat er wél was, al was het maar in de vorm van een uit een stoep opduikende paardebloem. Mijn insteek moet dus kennelijk anders worden, ik moet op zoek naar elk stukje grauw en grijs beton, of juist naar het frivole rode steen van de al aanwezige nieuwbouw zonder tuintjes, waar groene vingers ook niet nodig lijken te zijn. Het is een wonderlijke omgeving en je blijft je verbazen als je daar rondloopt.

Hier toch weer groen, in de vorm van een groene deur, maar elke verwijzing naar natuurlijk groen ontbreekt verder. Tijdens de les van Bert Sissingh heb ik het er met hem ook nog even over gehad, naar aanleiding van een nieuwe blogspot die we voor zijn lessen: Schrijven over eigen werk moesten maken. Bert vond alles fotograferen dat groen is overigens een goede insteek. Of blauw. Nou is blauw toevallig mijn lievelingskleur, maar laat ik het voor dit blok toch maar op groen houden!

En de bovenste foto, waarom ik die heb gemaakt? Puur een ingeving. Ik zag iets in mijn ooghoek, het blik zo keurig achter elkaar, de lijnvoering, het kale en grauwe, het licht. Ik werd erdoor geraakt en hij bevalt me.

Thema: Groen

Op zoek naar groen informatie op het internet vond ik ook nog het inspirerende artikel van Rien Vroegindeweij
Rien Vroegindeweij (1944) woont en werkt in Rotterdam. Publiceerde gedichten en proza in tijdschriften en bundels en schreef diverse boeken over Rotterdam.
Hij was columnist van het Rotterdams Dagblad.
Door zijn stuk: De kleur van het paradijs, werd ik over de streep getrokken om in dit project over Katendrecht met GROEN aan de gang te gaan.

Enkele zinnen uit zijn tekst:
Groen is de eerste kleur van de wereld.
Groen is maakbaar.
Groen is het planmatige groen van stadsparken en plantsoenen, de planten op het dakterras van een woontoren en in de vensterbank van een rijtjeshuis, de zieltogende struiken in de middenberm van een verkeersweg, de door bouwgronden bedreigde weiden en polders, de schaarse bossen, het groen van de nationale natuurparken.
Groen is de kleur van het paradijs.
Groen is politiek

Genoeg aanknopingspunten dus om hiermee aan de slag te gaan. Ik zou graag een caleidoscopisch portret - in allerlei groenschakeringen - maken, van dit stukje Rotterdam. Niet noodzakelijkerwijs alleen maar natuurlijk groen, al ligt het er ook nog aan wat tijdens de besprekingen hierover gezegd zal worden.
Kortom, omdat ik nu eenmaal een keuze moet maken, laat ik al die andere plannen even in de ijskast liggen, maar dat wil niet zeggen daar ik daar geen gat in zie.

NB. de foto's laten nog even op zich wachten, omdat ik de laatste tijd drukker ben geweest met fotograferen, theoretisch onderzoek en schrijven dan met het verwerken van alle foto's die ik heb gemaakt!

Tijd voor een keuze

Tja en dan moet er toch weer een keuze gemaakt worden. Hoewel ik ondertussen barstte van de ideeën, was mijn eerste gedachte bij het lezen van allerlei informatie over Katendrecht een groene insteek, omdat ik heel veel teksten tegenkwam waar iets over GROEN instond:

Aan de ene kant uitkijkend over de Maas, aan de andere kant genieten van de serene rust van het groene binnenterrein.
Een groen en open park.
Ooit was het dorp Katendrecht omgeven door lommerrijke buitenplaatsen.
Deze vroegere “Tuin”van Rotterdam keert weer terug, want de wijk wordt groen, heel groen met een uitgestrekt wijkpark midden in Katendrecht.
De zuidkades van Katendrecht zijn bijna 1,8 kilometer lang, wat exact een zeemijl is. Het is de bedoeling deze kades ‘groen’ in te richten, zodat je als het ware het schiereiland gemakkelijk kan rondwandelen met steeds een prachtig uitzicht op het water rondom Katendrecht.

Dus Katendrecht wás groen en het moet weer groen worden!

Uit het rapport van de GGD:

Groen en buitenruimte
De combinatie van groen en water vormen een sterke kwaliteit voor Katendrecht. Het maakt het tot een gebied dat bijna alles in zich heeft. Brede groene lanen versterken deze sfeer. Het is van belang het groen en de publieke buitenruimte te ontwikkelen voor gebruik door alle Katendrechters en bezoekers van het gebied. Gebruikskwaliteit, flexibiliteit en vooruit kijken (hoe verandert de demografie?) zijn hierin sleutelwoorden. Het groengebied moet ‘met liefde’ worden beheerd. De kades en het groen rondom kunnen een aantrekkelijke wandel/fietsroute vormen, op de eerste plaats voor de bewoners zelf. Mogelijkheid tot regulier bewegen dicht bij huis is een sterke troef voor gezondheid en welbevinden.

Veiligheid
Het groengebied moet overzichtelijk worden ingericht en op een veilige manier toegankelijk zijn vanaf meerdere zijden.

Vervolg van mijn ontmoeting

Ik had gelezen dat aan het einde van de 19e eeuw de drukte van de Rotterdamse haven een toeloop tot gevolg had van mensen in Zeeland en Noord-Brabant, omdat er veel werkeloosheid was vanwege een crisis in de landbouw. Tussen 1894 en 1908 werden daarom op Katendrecht veel nieuwe huizen gebouwd. Het kerkje uit de Parochie "H. Margaretha Maria Alacoque" is als zodanig in gebruik geweest van 1878 tot 1999, volgens de informatie uit het gemeentearchief van Rotterdam.

De man met de hond zei dat hier eens in de maand Fred Keesen vond ik veel meer info over De Oase (zie linkerkant van zijn weblog).

Er kwamen een paar mensen aanlopen die naar binnen gingen en ik begreep dat in het pand ook vluchtelingen woonden. Nog iets waar een interessant verhaal achter kan zitten. Ik heb Robert, want zo bleek hij te heten, om zijn telefoonnummer gevraagd, zodat ik hem eventueel nog eens kan benaderen voor informatie. We waren inmiddels bij het Kaappark aangekomen en daar kon hij zich nog steeds erg kwaad over maken, zei hij, omdat de landschapsarchitect de oude bomen die er stonden weggehaald had. Er waren wel nieuwe voor in de plaats gezet, maar dat was geen verbetering. En wat had je nu, een paar veldjes narcissen in het gras!

Na dit gesprek met Robert had ik opnieuw voldoende stof om over na te denken.

Ontmoeting

Van Ben hebben we een hoop interessants gehoord over nieuwe ontwikkelingen op Katendrecht, maar ik had ook al veel op internet gevonden. Veel daarvan heb ik al op ons blog gezet. Daartussen zitten ideeën genoeg (ouderen, Chinezen, architectuur) om er fotografisch gezien wat van te maken en al zwervende over het bijna-eiland komen er nog meer bovenborrelen.

Op een zaterdag kwam ik met hem in contact, de man met de hond zal ik hem maar even noemen. Dat het ’s avonds zo mooi was om foto’s te maken, vertelde hij. De Erasmusbrug was dan paars, de kubus daarginds boven op de loods was groen verlicht. Vanaf deze plek had je een prachtig uitzicht. Op mijn vraag of het ‘s avonds wel veilig was hier, gaf hij als antwoord dat ik wel iemand mee moest nemen, een vriend of zo. Als hij in de avonduren zijn hond uitliet voelde hij zich toch niet echt prettig. ‘s Morgens was het ook interessant, want dan deed een oude Chinees hier zijn Tai Chi oefeningen. Ik begon over de academie en onze opdracht in deze wijk en vroeg of hij hier woonde. Dat deed hij, al kwam hij niet hier vandaan, maar van de Veluwe en hij miste zijn bossen wel.Gelukkig stonden hier nog wel wat oude iepen. Een deel ervan was ertussenuit gehaald en naar de andere kant van het schiereiland verhuisd, om de bomen wat evenrediger te verdelen.

Al pratende liepen we met elkaar op, want hij wilde me laten zien waar de r.k. kerk was met de versierde panelen. En zo liepen we ook even binnen bij het wijkmuseum Katendrecht aan de Rechthuislaan, waar nu een kunstschilder een galerie heeft. Boven in het pand woonde volgens mijn informant nog steeds de kunstenaar Wally Elenbaas, 94 jaar oud. Bij het kerkje, een pand met een kruis aan de muur, bewonderde ik de panelen met een voorstelling over de geschiedenis van Katendrecht.

Nog wat eerste indrukken

Ik was nog niet eerder op Katendrecht geweest, al had ik er wel al e.e.a. over gelezen en gehoord. Mijn eerste indrukken waren dat er op fotografisch gebied best wel wat te beleven viel voor mij: oude dichtgetimmerde panden, indrukwekkende loodsen, een oud pakhuis, kleurrijke bewoners, overwoekerd groen, roodstenen nieuwbouw, water, binnenschepen.

Na een introductie over Katendrecht door Ben van de Wevering van de KBO (Katendrechtse Bewoners Organisatie) in het buurthuis op de Fruitlaan, mochten we even op een afgesloten binnenterrein rondkijken en in een huizenblok en daar zag ik veel interessante zaken. Later liepen we nog een rondje om het schiereiland, waarbij naast het alom vertegenwoordigde water voornamelijk de nieuwbouw opviel: de woontorens, maar ook een schooltje in de vorm van een boot, een met hekken afgesloten speeltuin en het open Kaappark, met op de achtergrond de vrije kavels. Tijdens deze verkenningsronde over het schiereiland leken de appartementen aan de rivier me toch best aantrekkelijk. 't Is dat ik (liever) niet in Rotterdam wil wonen, laat staan op Katendrecht, hoewel ik de skyline en de uitstraling van de hoogbouw wel heel aantrekkelijk vind. Misschien dat over een jaar of wat de zaken er anders voor staan, maar nu bevalt het leven in (een huis met tuin) in een rustige buitenwijk me nog wel. Zeker als ik daarna de andere kant van het complex heb gezien. Zo kaal, zo strak en zo weinig groen, al worden er wel pogingen gedaan om daar wat aan te veranderen.
Hoe aantrekkelijk men het ook probeert te maken voor oude, maar naar mijn idee vooral voor nieuwe bewoners, voorlopig ziet het er allemaal nog niet echt attractief uit. Ook de criminaliteit die er toch nog veel is, lokt niet uit om er met een prettig gevoel rond te lopen, al vergeet je dat weer snel als je op de kades loopt, zon op de bol en neus in de wind.

Met de watertaxi

Danny, met op de achtergrond Katendrecht en daarachter Montevideo.

Katendrecht

Vorige week zaterdag hebben we onze nieuwe opdracht gekregen, project Katendrecht.

Speciaal hiervoor is een nieuw Blog aangemaakt, waarop we alle informatie die we vinden gaan bundelen, zodat ook anderen baat hebben bij ons onderzoek. De opdracht is tweeledig en er zal n.a.v. dit project ook een publicatie gemaakt worden. De nu vierdejaars zijn ons hierin voorgegaan en het is de bedoeling dat dit project jaarlijks herhaald wordt.

Uitgangspunt was een inventariserende wandeling door Katendrecht, die voorafgegaan werd door een verfrissend tochtje met de watertaxi, waardoor we de kans kregen om van alle kanten een blik op dit tussen Rijn- en Maashaven gelegen schiereiland te werpen.

Links op de foto nog een stukje van de Wilhelminapier met Hotel New York en de woontoren Montevideo. Rechts zicht op Katendrecht, waar aan de Rijnhaven een European Chinese Centre zal worden gerealiseerd.

Afsluiting

Voor ik overstap naar de nieuwe opdracht eerst nog wat afsluitende woorden over mijn project van de afgelopen periode. Ik heb en had er een goed gevoel bij en ook de beoordeling is gelukkig goed gegaan. De juiste keuze gemaakt voor de foto’s aan de muur en ook de dummy van Volkskrant Magazine viel niet slecht, hoewel daar nog wel wat op aan te merken was. Bij Artilabo waren ze erg tevreden met de foto’s en wie weet zit er mettertijd nog een expositie aan te komen. En dan zal ik nu maar verklappen wat de beeldredacteur van VK Magazine mij nog meer had geschreven: “het is een van de meest gefotografeerde onderwerpen geloof ik, enigszins verstandelijk gehandicapten in een soort kunst- of bezigheidstherapie, dus je moet wel een heel bijzondere aanpak hebben wil je met dit onderwerp verrassen.” Verder zei hij nog dat hij bij mijn aanpak, hoe sympathiek ook, alleen maar ziet wat hij allang weet en al veel eerder zag. Ook was er geen reden in de actualiteit om zoiets nu te plaatsen.
Tja, daar kan ik mee leven. Voor mij was het in elk geval de eerste keer dat ik zoiets gedaan heb en ik blijf het een bijzonder project vinden. Dank aan allen die ik bij Artilabo heb mogen fotograferen en voor de gastvrijheid van de leiding!

Don in Koekerd!

Zojuist gelezen op http://www.photoq.nl/: Hans Aarsman ontdekt een studentenscriptie die het lezen waard is, die van Don Sars die tevens een weblog bijhoudt. Lees SCRIPTIE in KOEKERD!

Geweldig vind ik dit! Ik ben ook heel benieuwd naar zijn eindpresentatie.

En een dame

Ylonka

Twee heren

Herman

Erik

Beeldvorming

Tijdens mijn onderzoek heb ik veel gehad aan bepaalde teksten die ik op internet heb gevonden. In één van die artikelen (uit: Versie, tijdschrift voor gezondheid, burgerschap en politiek, 1999) ging het over de dilemma's en gevaren van positieve beeldvorming. In het boek: "Beelden en beeldvorming: mensen met een verstandelijke handicap in fotografie, film en reclame "(1998), schrijft Pauline Terreehorst het volgende: Net zomin als de chronisch zieke erbij gebaat is dat niemand zich om bijzondere problemen bekommert onder het mom van je kunt alles nog en je kunt er tachtig mee worden, is de verstandelijk gehandicapte er echt mee geholpen als iedereen hem als normaal gaat behandelen. daardoor wordt iemand met een verstandelijke handicap namelijk opeens geconfronteerd met de keiharde maatschappij waarin slechts prestaties, werk en en maatschapppelijk succes tellen. (...) Mensen behandelen elkaar als gezonden ternauwernood met enige waardigheid, laat staan als men afwijkt van deze norm. Dàt is normaal. (...) Er moet dus niet gevraagd worden om normaal gedrag, maar om bijzonder gedrag: om tolerantie voor elke afwijking. Daarvoor is een exacte afbeelding van het leven van verstandelijk gehandicapten veel nuttiger dan het beeld dat via anderen over hen wordt gegeven.
In dit boek wordt volgens bovengenoemd artikel de positieve beeldvorming overigens wel erg benadrukt. Heel bijzonder vond ik zelf het fotoboek van Hapé Smeele: "Een andere werkelijkheid", over ernstig verstandelijk gehandicapten, met op de cover een foto van een man in een badkuip, die in een zwembad staat. Jolande Poppe zegt in dat boek ook dat het afwijkende wat vertrouwder zou moeten worden.

Ik ben er zelf ook van overtuigd dat er niets hoeft te worden weggemoffeld omwille van een positieve beeldvorming. Tijdens mijn verblijf bij Artilabo viel er hoegenaamd niets weg te moffelen. De mensen daar straalden rust en een positieve levenshouding uit en hadden schik in wat ze deden en waar ze goed in waren. Er werd met veel passie gewerkt. Ik hoop dat ik dat heb kunnen overbrengen.

Poppekop

Bijzonder

Volgens de beeldredacteur van Volkskrant Magazine, Theo Audenaerd - ja, ik heb het aangedurfd om hem om zijn mening te vragen, tenslotte was dit volgens de opdracht een serie die bestemd was voor VK magazine - is dit een bijzonder beeld dat blijft hangen.

Ik wil niet dat zijn mailtje mijn beoordeling beïnvloedt, dus de rest van zijn antwoord hou ik nog even achter.

Zelf vond ik het heel bijzonder dat er een pop beschilderd werd met acrylverf en volgens Ylona, die hier mee bezig was, is dat ook niet eerder gedaan, bij haar weten.

Het oog wil ook wat (3)

Guus is kunstenaar, blind en verstandelijk gehandicapt. Ik kan geen werk van hem laten zien omdat ik er domweg niet aan gedacht heb daar een foto van te maken. Misschien komt dat nog, maar het is vooral Guus zelf die mij als fotograaf fascineert. Telkens als ik bij Artilabo ben kan ik niet om hem heen. Voor de beoordeling ga ik deze foto niet gebruiken, omdat hij denk ik niet aansluit bij de rest van de serie, waarin ik vooral de passie van de kunstenaar wil laten zien. Alleen zijn mond is hier scherp en al heb ik dat niet echt heel bewust gedaan, het resultaat bevalt me wel. Een snel, beetje schielijk shot, 1600 iso en 1/6 sec. uit de hand, maar het is helemaal zoals ik Guus voor me zie.
In een vorig blogje had ik zijn oog eruit gelicht (wat klinkt dat opeens letterlijk) omdat tijdens het opnieuw en vergroot bekijken van deze foto dit oog me zo opviel en boeide. En ook omdat we het op de academie eerder hadden over een andere foto van deze man, waarin een uitsnede van het oog ter sprake kwam. Ik heb er zelfs tijdens een slapeloze nacht over lopen denken of ik het oog aan de serie voor aanstaande zaterdag zal toevoegen...

Arttwins (1)

Hier is meer te zien van het kunstwerk van Ylona. Ylona is het tweelingzusje van Ylonka. Beide meisjes zijn kunstenaar, autistisch en licht verstandelijk gehandicapt, zoals ze op hun eigen site al aangeven.

Het oog wil ook wat (2)

Ditmaal een close-up van een kunstwerk van Ylonka (of was het nou toch Ylona?). Ik vind het in ieder geval beelschoon! Voor in de serie ga ik denk ik het volledige beeld gebruiken, dat sluit beter aan bij mijn verhaal. Laat ik hier ook nog zien, even geduld.

Het oog wil ook wat

Maar wat als je blind bent... Voor deze kunstenaar is dat geen probleem (meer). Hij heeft altijd geschilderd voor hij zijn zicht verloor en maakt nu de mooiste beeldhouwwerken.

In de kunst bestaat geen handicap, las ik ergens, maar ook: elke kunstenaar is gehandicapt!

Morgen hebben we onze periodieke voorbeoordeling. Het is me het weekje wel geweest. Helemaal in het teken van de fotografie, zeker. Het begon met een lang weekend Bergen aan Zee, waar ik me op mijn Adriaan project gestort heb, een onderdeel van de BPV ofwel BeroepsPraktijkVorming. Daarover wellicht later meer. Verder heb ik me deze vakantieweek naast de selectie en archivering van de in het weekend gemaakte foto's, bezig gehouden met het uitzoeken, verwerken en printen van de Artilabo foto's. Nu ik dit zo lees klinkt het een stuk eenvoudiger dan het was, maar geloof me, het was weer een crime. Na bewerking van de Raw opnamen, iets wat me nog niet helemaal vlekkeloos afgaat, heb ik alles geprint om morgen te kunnen laten zien. Op het moment dat ik de beelden naast elkaar ging leggen kwam ik erachter dat de kleuren toch niet helemaal op elkaar aansloten. Verdorie, dat moet dus over.

Dichterbij

Dichterbij ontstaat vanzelf een intiemer gevoel. Ik merk ook dat hoe dichterbij ik kom, hoe beter ik kan uitdrukken wat ik wil zeggen met deze serie. Misschien dat het ook hier beter werkt als ik me concentreer op hoofd en handen, maar ik vind juist de voorovergebogen houding zo mooi aangeven hoe vol overgave Marcel aan 't werk is. Toch weet ik nog niet of ik hem ga gebruiken voor de uiteindelijke serie. Inmiddels heb ik mijn werk besproken met Annelies Kuiper, beeldredacteur van NRC-Next en afgelopen zaterdag te gast op onze academie. Annelies haalde uit mijn vrij ruime voorlopige selectie een serie van zo'n acht foto's, als voorbeeld hoe het zou kunnen, op basis van wat ik wil laten zien, nl. het wezen van het kunstenaar zijn. Daar zat deze foto overigens niet bij. Ze vond dat ik ook heel goed werk van de kunstenaars zelf kon laten zien, tussen de andere foto's door, om zo te tonen waar ze mee bezig zijn. Hun handicap speelt geen rol, maar mag uiteraard best zichtbaar zijn, al hoeft er niet de nadruk op te liggen. Ze vroeg me wat er nu uit de serie sprak en ik aarzelde om te zeggen wat ik dacht, maar het was liefde, liefde voor hun werk! Dat vond Annelies dus ook.