Een schitterend ongeluk

Toeval bestaat natuurlijk niet, maar vandaag maakte ik mijn Avansmail open en zag de opdracht voor de fotoprijs van het Verbond voor Verzekeraars: Een schitterend ongeluk. Van de week had ik het boek: Vertrouwd en o zo vreemd: over geheugen en bewustzijn, van Wim Kayzer opgespoord en was ik tijdens mijn zoektocht ook gestuit op bovenstaande titel, gemaakt n.a.v. een VPRO documentaire van Wim Kayzer in 1993, waarin hij een aantal wetenschappers ontmoette. Centraal stond de vraag "Waartoe heeft de wetenschap ons eigenlijk gebracht aan het eind van deze 20ste eeuw: kennis of ook begrip?".

Nu is het aan ons om een invulling te vinden door mee te doen aan de (verplichte) wedstrijd voor eindejaarsstudenten fotografie. Eerst maar eens even goed de tekst over het thema lezen...

Tegenlicht

Toevallig stuitte ik onlangs op de melding van een nieuw fotoboek van de Belgische fotograaf Michiel Hendryckx. Geïntrigeerd ben ik verder gaan zoeken naar informatie en foto's van deze journalistieke fotograaf, die ik nog niet kende.

Hieronder enkele losse stukjes die me troffen, uit een interview met hem over zijn boek:

Het gaat over de essentie van de fotografie, het filosofische bijna. Ik vraag me af hoe ik naar de dingen kijk, waarom cadreer ik dingen op een bepaalde manier.

Het is ook een soort inkijk in de intimiteit van het beroep. Je spreekt over intimiteit in een relatie, maar ik ben ervan overtuigd dat er ook zoiets bestaat als de intimiteit van een vak, een beroep. Het boek gaat daar een beetje over. Ik laat in mijn potten kijken, maar meer tussen mijn oren dan in mijn techniek.

Ik heb lang getwijfeld over welke foto’s ik erin [...]zetten. Ik ben er naast mijn ander werk tien maanden mee bezig geweest.

Met “Tegenlicht” maak ik een soort reis in mijn geheugen. Het is het soort boek waarvan ik altijd al gedroomd heb het te kunnen maken.

Je kan maar iemand ontroeren als de mensen een vorm van herkenning hebben. Het kan maar kloppen als het uit jezelf komt. Dat is geen vorm van exhibitionisme, maar als je dat niet doet, maak je alleen maar koude dingen.

Eén van de redenen waarom ik gestopt ben met lesgeven, was omdat er bij mijn studenten geen enkele bewondering meer was. Toen ik mijn studenten naar hun voorbeelden vroeg, konden ze geen enkele naam noemen. Zelfs derdejaars kenden met moeite een fotograaf! Ik vind het zeer belangrijk voor jonge mensen om idolen te hebben.

In een ander interview zegt hij o.a.:
Ik heb altijd geprobeerd bewust mooi foto’s te maken. De factor esthetiek moet voor mij altijd aanwezig zijn maar volgens sommigen doet dat dan weer afbreuk aan de journalistiek. Ik toon de werkelijkheid misschien wel mooier dan ze is en dat is misschien inderdaad niet altijd goed.

Dat laatste is inderdaad een dilemma waar meer (journalistieke) fotografen mee worstelen. Ik ben er zelf nog niet helemaal uit of ik het nu vind kunnen of niet. Ik hou van esthetiek, maar voor persfoto's is een waarheidsgetrouwe benadering belangrijk. Soms kun je echter op meerdere fronten scoren, zonder afbreuk te doen aan het belang van de foto als nieuwswaarde. Zelf kijk ik in mijn krant ook vaak begerig naar bepaalde foto's.

Een aantal van zijn foto's, zoals "de bende van Wim", zijn nog te zien bij Canvas.

Michiel Hendryckx, Het mooiste licht is tegenlicht. Antwerpen: Manteau, 2007

Ulysses

Beaumont Hospital Dublin

Wie interesse heeft in het bijbehorende verhaal, gaat naar mijn scriptieblog.