Met kloppend hart...

Op 22 oktober 2009 opent in Kunstpodium T de eerste expositie van een groep gedreven, jonge documentaire fotografen die zichzelf verenigd hebben in een fotografenplatform met de naam Föhn.

Met de expositie ‘Foto Universalis’ onderzoekt Föhn de rol en betekenis van onze familiefotografie en daarmee het familiealbum in Nederland. De kleine en grote fotomomenten uit onze familiealbums; je eerste verjaardag met taart met één enkel kaarsje; jij op de dag dat jij je eerste fiets kreeg; of jij op je diploma-uitreiking, zijn gebruikt als inspiratiebron voor nieuw werk.

In de expositie is zowel individueel werk te zien als een gezamenlijk fotowerk wat ter plekke gemaakt wordt van elkaars jeugdfoto’s. Het individuele werk van elke fotograaf reageert met name op de universele, maar als uniek ervaren, fotomomenten in ons leven. Waar de ene fotograaf het gevoel van individualisme onderuit haalt, vult de andere fotograaf herkenbare momenten of ervaringen in, die uitblijven of niet zichtbaar zijn in een familiealbum.

Deelnemende fotografen zijn: Bob Verbruggen, Anjès Gesink, Erik Klein Wolterink, Claudia den Boer, Ria Kock, Jan van Wessel, Mariska van Zutven en Lisa Jacobs.

‘Foto Universalis’ is te zien bij Kunstpodium T, Noordstraat 105 in Tilburg, vanaf 23 oktober tot en met 1 november. Openingstijden Kunstpodium T: woensdag t/m zondag van 13.00 uur tot 18.00 uur en donderdag van 13.00 uur tot 21.00 uur.

Voor meer informatie: Föhn en Kunstpodium-T
We staan inmiddels ook aangekondigd op Photostart




Met kloppend hart...

“Het hart is een hol, gespierd orgaan dat het middelpunt vormt van het circulatiesysteem” lees ik in het Cultureel Woordenboek. Zo nuchter is de uitleg voor dit essentiële deel van ons lichaam, dat eenieder kent, vreest, of waar men juist lyrisch van wordt!

Veel mensen uit mijn omgeving hebben te maken gehad met zaken rondom het hart, in positieve dan wel negatieve zin. Mijn vader heeft vele jaren geleden een Open Hart Operatie gehad en een zelfde lot wachtte mijn lief ruim een jaar geleden. Ik heb dit willen vastleggen voor later, zowel voor hemzelf als voor mij, om geen lacune te laten ontstaan in ons familiealbum. “Herinneringen bewijzen”, zoals Susan Sontag dat ooit zei.

Met behulp van foto’s is het immers mogelijk om tot een reconstructie te komen en met mijn af en toe wankelende geheugen kon ik dit niet laten passeren, hoe heftig het op een bepaald moment ook was. “Tonen wat meestal verborgen blijft” is eveneens het streven van mijn wens, fotografie te laten zien die mensen raakt. Dat dit ook kan op een kleinschaliger vlak dan met het aan de orde stellen van grote maatschappelijke problemen, ben ik me voor ’t eerst bewust geworden bij het zien van de familiefoto’s van Kors van Bennekom, twintig jaar geleden op een expositie in Amsterdam.