Verborgen verhalen

Vandaag kreeg ik tot mijn verrassing een foto van "onze" Karin in de mailbox, via Kunst van de dag van galeries.nl Met nog een lovend stukje van Roos Stamet-Geurts erbij. Toevallig hebben we afgelopen zaterdag net een heleboel foto's van Karin mogen bewonderen d.m.v. voorbeelden van verschillende portfolio's die ze voor ons had meegebracht en daar zat deze ook bij. Leuk!
Karin hangt overigens in de Melkweg samen met Kors van Bennekom, Henk Braam, Wilma van de Hel, Wil van Iersel, Leo van der Kleij, Jutka Rona en Rolf Versteegh, op de expositie Verborgen Verhalen, vergeten bladzijden van onze geschiedenis. Van 29/11 t/m 17/12.

Verstilling

Geert Goiris, 12 minutes silence, Brussels, 2004. Tirage lambda. 100 x 130 cm.

Zaterdag met Karin mijn idee besproken en verteld dat ik dit keer graag in het ziekenhuis de mensen zou willen fotograferen, ondanks mijn nog steeds bestaande schroom hiervoor. Iets wat ik nader zou willen uitwerken is het fotograferen met langere sluitertijden. Dit past m.i. goed bij dit onderwerp, aangezien deze nierpatiënten steeds een lange tijd stilzittend of -liggend door moeten brengen en er waarschijnlijk toch ook steeds beweging om hen heen is. Ik speel al langer met die sluitertijden en heb recent nog een mooi voorbeeld van vervreemding gezien bij Geert Goiris, op het symposium Spectacular City in het NAI

Ik hoop dat dit project doorgaat, want ik heb nog niets van de afdeling communicatie gehoord...

Weer een ziekenhuis, maar dan anders

De hele week wervelen er ideeën door mijn hoofd, surf ik me suf op internet en informeer hier en daar naar mogelijkheden, tot ik toch echt de knoop door moet hakken en mijn keuze valt op een qua tijd en bereik haalbaar project: de gang van zaken op de afdeling Nierdialyse van een Dordts ziekenhuis. Ik bel met de afdeling communicatie van het Albert Schweitzer Ziekenhuis in Dordrecht om te horen of e.e.a.in principe mogelijk is. Fennegien W. vertelt me dat dat mede afhankelijk is van de goodwill van de afdeling en dat het wel helpt dat ik een afdeling gekozen heb in plaats van een vaag verhaal over het hele ziekenhuis. Het wachten is nu dus op toestemming van het afdelingshoofd. Fennegien zal me zo spoedig mogelijk laten weten of ik en mijn camera daar welkom zijn. Net als bij mijn project over de Klokkenberg willen ze wel graag over de beelden kunnen beschikken. Ik heb goede hoop dat de aanvraag gaat lukken, anders moet ik overgaan naar plan B.

Start periode 2

We hebben opdracht gekregen om zelf een project te initiëren met een documentair vertrekpunt en dit te plaatsten in de context van de hedendaagse fotografie. Er wordt gevraagd een serie beelden te maken voor Vrij Nederland, Volkskrant Magazine of Nieuwe Revu en de keuze te verantwoorden op basis van analyse van de drie tijdschriften.
Dit betekent dat ik in eerste instantie moet uitgaan van mezelf, door een project te kiezen dat bij me past en dan pas moet gaan bedenken aan wie ik dit project kan aanbieden.
In de praktijk werkt dit niet helemaal zo, is mijn bevinding. Onwillekeurig betrek ik toch steeds de bladen erbij.

Bed

Bedtijd

Presenteren blijkt toch elke keer weer een struikelblok. Er waren zaterdag veel klasgenoten met een hoog cijfer, maar dat was voor mij niet weggelegd. Een teleurstellend krappe voldoende, daar moest ik het mee doen. Na een lange dag van spanning kregen we om een uur of vijf wel onze punten te horen, maar op grond waarvan deze zijn gegeven weten we nog niet. Daarop moeten we helaas nog even wachten tot volgende week zaterdag.

Om deze dag niet zoals anders in ledigheid door te brengen, waarop we onszelf overigens na de laatste intensieve weken wel een beetje verheugd hadden, was het volgende bedacht: we werden geacht een zelf-evaluatieformulier in te vullen – niets zo vervelend als dat – en daarna aan de slag te gaan met het beoordelen van twee klasgenoten en één medestudent uit een andere klas. Veel gesteun, geklaag en geworstel hierna, maar het zal beslist wel goed voor ons zijn om onszelf door de mangel te halen.

Lisa stelde voor om met de hele groep alle klasgenoten te beoordelen, maar uiteindelijk bleken alleen Sander, Lisa en ik serieus daarmee aan de gang te gaan. Gaandeweg sloten een paar anderen zich bij ons aan en constateerden we dat we het toch wel heel leerzaam vonden om elkaar onder de loup te nemen. Zodoende weet ik nu ook dat medestudenten mijn presentatie als erg rommelig zagen en de foto’s veel te klein en te verstopt, maar…als troost kreeg ik ook te horen dat ze mijn foto’s wel heel mooi vonden en een veel groter formaat waardig. Kijk, daar kan ik dan weer even op teren! Maar ik kan dus wel inschatten dat mijn presentatie ook voor de docenten een bottleneck vormt.

Laatste hand

Na de eerste drie dagen van de week als schoolmediathecaris te hebben doorgebracht, kon ik donderdag eindelijk helemaal aan de slag met de fotografie.

De voor de presentatie geselecteerde foto’s heb ik klein afgedrukt, omdat ik de beschouwer wil laten zoeken naar wat er op de foto staat, zoals ik zelf gezocht heb naar mijn herinneringen. Het zijn 2 foto’s op één 10x15 formaat geworden. .Het lijkt me een reeks toe, die eindeloos door kan gaan, gesymboliseerd door de uitwaaierende poster, waarbij het lijkt of beelden uit het verleden aan het loskomen zijn.
Ik ben zelf aan het printen geslagen op mijn Canon Pixma ip5200 en heb afdrukken gemaakt op Canon Photo Paper Pro Super High Gloss. Ook heb ik Photo Paper Plus Semi-gloss geprobeerd, maar ik vond de Pro er in dit geval beter uitkomen. Na gisteren de hele dag aan het printen te zijn geweest, liggen er nu 3 keer 8 foto’s in verschillende formaten, zodat ook Huub, de techniekman, duidelijk kan zien wat ik gedaan heb. Ik heb drie verschillende camera’s gebruikt, deze periode.

Ik wil mijn oude fotootjes erbij hangen, maar liever niet de originelen. Ik heb ze ingescand en opnieuw afgedrukt, zonder ze te verfraaien dus met de beschadigingen, als metafoor voor de littekens van mijn longen en ziel. Met deze foto’s is het immers allemaal begonnen, dus ze horen er voor mij helemaal bij. De poster die ik heb gebruikt in de kapel, eveneens lichtelijk gehavend, hang ik ook op. Deze is samengesteld uit gewone, aan elkaar geplakte A4’tjes papier, omdat ik hem alleen wilde gebruiken om aan te duiden dat de afbeelding van mijn communie zo lang geleden, zich nu op dezelfde plek bevindt.

Morgen is de dag des oordeels aangebroken. Ben ik er klaar voor? Kun je daar ooit helemaal klaar voor zijn? Selecteren is een moeizaam proces, je denkt het voor elkaar te hebben, maar je blijft twijfelen. Deze keer had ik het gevoel dat het wel iets beter ging dan de vorige keren. Na zaterdag dan. Tijdens de bespreking bleek dat ik toch voor te veel foto’s had gekozen. De vrijdag ervoor had ik nog nieuw werk gemaakt en dat wilde ik ook graag erbij betrekken. Uiteindelijk bleken het zo’n 20 à 25 foto’s te zijn en dat wilde ik terug zien te brengen naar 15 à 20. Teveel, vond Sander. Ik moest naar de kern van de zaak zien te komen, de essentie van mijn zoektocht laten zien in misschien 8, of 3 beelden, of zelfs maar één beeld.

Zodoende ben ik na thuiskomst zaterdagavond meteen weer aan het stoeien gegaan. Hm, 3 of minder foto’s vind ik echt te weinig, eerst nog maar eens een nachtje erover slapen. Zondag dacht ik dat ik het aardig te pakken had en heb ik gedurende de dag steeds meer uitgegooid, tot ik er 12 over had. Daarna weer eens gekeken wat ik bij elkaar kon leggen en wat niet. “Kill your darlings” zoals dat heet in de literatuur, want voor het beeldrijm was het toch echt noodzakelijk om enkele lievelingetjes van het menu te schrappen. Dit gaf meteen lucht om tot de essentie te komen en zo hield ik 8 foto’s over. Mijn gevoel en opkomende emoties speelde bij deze selectie een duidelijke rol. Natuurlijk heb ik afgelopen week vaak zitten twijfelen of het zo wel goed en genoeg was, zo zit ik nu eenmaal in elkaar, maar bij het opnieuw bekijken en herschikken van mijn foto’s kwam er toch een soort rust over me van, dit is het.

Ik heb weinig tot geen echte herinneringen, maar flarden van door mijn ouders vertelde verhalen warrelen door me heen. Ik stel me dan ook een meisje voor dat gedurende de jaren dat ze daar op bed lag verlangend naar buiten keek naar de bomen in de verte en bezie de nu volgroeide bomen door elk raam waar ik door kijk van buiten naar binnen en van binnen naar buiten.

Fotograferen is herinneren, vast houden wat je dreigt te vergeten. Dat is denk ik éen van de redenen waarom ik ook zo graag fotografeer. De herinnering geeft voedsel aan het heden, zo las ik in een prachtig boek, met foto’s citaten en tekstfragmenten, van Carine Cuypers, getiteld: De magie van Rome en het sublieme gemis. Fotografie is hartstochtelijke ontkenning van de tijd. In een foto gaat het verleden wat minder voorbij: het stolt. Foto’s vormen een houvast, de sfeer komt terug bij het zien van foto’s.

Geheimen van de ziel

Kunst is als een microscoop waarmee de kunstenaar de geheimen van zijn ziel ontdekt om deze bevindingen aan anderen te tonen.
Leo Tolstoj

Afvalrace #1

Ik heb al bomen en ik denk dat dit beeld niets toevoegt, al vind ik het zelf wel veel sfeer hebben en qua foto beter dan die andere. Maar ik kan hem moeilijk inpassen, dus valt ie af.