Bedtijd

Presenteren blijkt toch elke keer weer een struikelblok. Er waren zaterdag veel klasgenoten met een hoog cijfer, maar dat was voor mij niet weggelegd. Een teleurstellend krappe voldoende, daar moest ik het mee doen. Na een lange dag van spanning kregen we om een uur of vijf wel onze punten te horen, maar op grond waarvan deze zijn gegeven weten we nog niet. Daarop moeten we helaas nog even wachten tot volgende week zaterdag.

Om deze dag niet zoals anders in ledigheid door te brengen, waarop we onszelf overigens na de laatste intensieve weken wel een beetje verheugd hadden, was het volgende bedacht: we werden geacht een zelf-evaluatieformulier in te vullen – niets zo vervelend als dat – en daarna aan de slag te gaan met het beoordelen van twee klasgenoten en één medestudent uit een andere klas. Veel gesteun, geklaag en geworstel hierna, maar het zal beslist wel goed voor ons zijn om onszelf door de mangel te halen.

Lisa stelde voor om met de hele groep alle klasgenoten te beoordelen, maar uiteindelijk bleken alleen Sander, Lisa en ik serieus daarmee aan de gang te gaan. Gaandeweg sloten een paar anderen zich bij ons aan en constateerden we dat we het toch wel heel leerzaam vonden om elkaar onder de loup te nemen. Zodoende weet ik nu ook dat medestudenten mijn presentatie als erg rommelig zagen en de foto’s veel te klein en te verstopt, maar…als troost kreeg ik ook te horen dat ze mijn foto’s wel heel mooi vonden en een veel groter formaat waardig. Kijk, daar kan ik dan weer even op teren! Maar ik kan dus wel inschatten dat mijn presentatie ook voor de docenten een bottleneck vormt.