Everyday is not like everyday

Toevallig had ik deze tentoonstelling net een week eerder al bezocht. omdat er op de mailinglist voor vrouwen en multimedia over werd gesproken. Van Marrigje de Maar, 62 jaar en vorig jaar afgestudeerd aan de Minerva academie in Groningen, hingen er twee foto’s van mensen die Oranje-verzamelaars genoemd kunnen worden. In tegenstelling tot de meeste van haar foto’s figureerde hier wel degelijk een mens.

Marrigje: “Ja, een stijlbreuk he. Was op zeer dringend speciaal verzoek van Kai Zastrow, de initiatiefnemer. Ik heb er op gezwoegd en weet nog altijd niet of het een aanwinst is. Het is natuurlijk een prachtig mannetje, maar hij trekt toch wat de aandacht weg van de poezensprei. En daar ging het mij vooral om. Al die koninklijke borden (de meeste door hemzelf ontworpen) en dan die heerlijke sprei. In het boek staat o.a. een foto van een vrouw met twee bustes van Wilhelmina en Juliana. Daar vind ik de combinatie wel iets toevoegen. Maar ook daar een prachtig 'Hollands' interieur - vooral het telefoonhoekje en de accordeon - zalig!.
Voor mij was de 'oranjeverzameling' maar een excuus. Het gaat natuurlijk om de mens en zijn omgeving, waarin zoiets gedijt. Ruim een jaar geleden kreeg ik een mailtje van een mij onbekend persoon, die mij uitnodigde deel te nemen aan een project over Koninginnedag. Het eindproduct zou een fotoboek zijn en misschien een tentoonstelling. Een groot aantal Nederlandse fotografen zou deelnemen. Verschijningsdatum onzeker, haalbaarheid onzeker, betaling - geen. Alleen een vraag - deel je 'iets' met ons. Uiteindelijk hebben 70 fotografen, geheel los van elkaar en niet van of over elkaar wetend, dit 'iets' met elkaar gedeeld. Met horten en stoten kreeg je weer een beetje info over hoe het ging. Je leverde werk in - hoorde niets. Opeens een oproep: kan je komen, drukproeven controleren. Dan weer tijden niets. Dan de verlossing: het is klaar en de tentoonstelling ook. Onder auspiciën van FOAM maar in een tijdelijke ruimte aan de Herengracht 498. http://www.taotnthea.nl

En het eindproduct is enig, fantastisch en uniek. Zowel het proces als de tentoonstelling en het boek. Basis van het proces was vooral het vertrouwen dat we allemaal hebben gesteld in Kai en Vilja en in elkaar - zonder elkaar te kennen. Het vertrouwen dat het goed zou worden. En dat - als het niet zou lukken - het niet aan Kaj of Vilja of aan een van ons had gelegen.
Het heeft ons allemaal behoorlijk wat tijd, energie en geld gekost. Misschien als het boek een keer zijn -tigste druk beleefd, krijgen we allemaal ook een beetje geld terug. Dat is ons toegezegd. Niets staat op papier. Maar ook daar is het vertrouwen. Heerlijk om aan zoiets te
mogen meewerken. Heerlijk dat zo iets nog kan. En fantastisch dat het boek er is. Een cadeautje aan alle Nederlanders. We krijgen met z'n allen een ongekend beeld van onszelf gepresenteerd en van onze wel zeer unieke verhouding met ons koningshuis. En van ons koningshuis met ons. Of je nu oranjeklant bent of niet.

Dan het boek: 70 Nederlandse of in Nederland werkende fotografen laten hun visie op koninginnedag zien. Allemaal vanuit hun eigen manier van kijken. Documentair - conceptueel. Het deed er niet toe. Soms - zoals ik - niet op de dag zelf, maar heel nauw er aan verwant. Een beeld van een in de wereld unieke dag in een uniek landje.”

Marrigje http://www.ice-rose.nl is mijn grote voorbeeld geworden, sinds ik erover dacht aan deze academie te gaan studeren. Ze heeft inmiddels met haar documentaire interieurfoto’s al tal van grote prijzen gewonnen, waaronder de Lucie Award, een soort Oscar voor de fotografie. Zij kreeg deze prijs voor haar serie foto’s over Russisch Karelia en werd daarmee “the new discovery of the year. Op het moment staan haar China foto’s volop in de belangstelling. In juli/augustus heeft ze daarover een tentoonstelling in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam.