Nieuwjaar enzo

Iedereen alle goeds gewenst voor 2007, dat het maar een mooi fotojaar zal worden. En voor F4 een heel succesvol examenjaar! Als eerste lichting van de deeltijd van AKV/StJoost zal ik jullie met argusogen volgen.

Even uit de concentratie

Er wordt hard gewerkt, maar gelukkig is er ook even tijd voor een lolletje...



Corrie en Marcel


Frank, Ylona en Ylonka

Foto's Artilabo

Zoals beloofd de eerste foto's van Artilabo en de kunstenaars die ik ontmoet heb. Bijna iedereen wilde wel gefotografeerd worden en ze vonden het allemaal goed dat ik de foto's hier ga publiceren. Ik heb bij Artilabo uiteraard mijn webadres achtergelaten, zodat ze ze daar ook kunnen bekijken.
Tot nu toe heb ik nog niet echt de tijd gevonden om e.e.a. goed te bewerken, maar het geeft in elk geval een aardig idee waar ik mee bezig ben.

Artilabo

Foto's van Artilabo ontbreken hier nog even, want ik moet toestemming vragen aan iedereen om de beelden te publiceren. Tegen mijn gewoonte in heb ik nog geen foto's gemaakt van de buitenkant van dit pand, of interieurfoto's. Ik was nl. nogal vertraagd en maar net op tijd voor mijn afspraak, zodat ik meteen naar binnen ben gegaan en daar kennismaakte met en een rondleiding kreeg van Arno. Vervolgens ben ik langs alle schilderende, tekenende (en ook beeldhouwende) mensen gegaan, om te proberen een praatje te maken (wat soms moeilijk was van mijn kant en soms ook van hun kant bezien)en te vragen of ze geen bezwaren hadden om gefotografeerd te worden. Gelukkig had niemand bezwaren en sommigen gingen er eens goed voor zitten of staan. Gaandeweg kwam ik erachter dat deze kunstenaars allemaal fijne modellen waren, voor zo'n onzekere mensenfotograaf als ik ben. Het licht was minder prettig, veel menglicht van spaarlampen en halogeenlampen en weinig daglicht, op deze donkere regenachtige dag. Ik wilde liever niet flitsen, gezien de onrustige sfeer die ik daarmee zou scheppen en probeerde zoveel mogelijk met 400 ISO te werken, maar ik ontkwam er niet aan om naar 800 te gaan. Hier was volgens Bas ook helemaal geen bezwaar tegen, ook 1600 ISO was nog een goede optie, zo hoorde ik zaterdag. Hoewel ik in voorkomende gevallen mijn camera wel eens op zo'n hoog ISO getal zet, maakte ik om een of andere reden geen gewoonte daarvan. Toch een beetje bang voor ruis.

Toch weer Breda

Zoals vorige week gezegd opperde Bas een idee, dat me ook wel wat leek. Hij had connecties met iemand van atelier Artilabo in Breda en zo nam ik na het voorwerk van Bas contact op met Arno van Artilabo. Arno is één van de begeleiders van de verstandelijk gehandicapte kunstenaars van Artilabo en hij was in principe wel genegen om me toe te laten. Na enige druk van mijn kant lukte het me vervolgens om een afspraak te maken op vrijdag 8 december. Ik zou natuurlijk nog wel toestemming nodig hebben van de cliënten, maar Arno zou e.e.a. van te voren met hen bespreken.
Zo kwam het dat ik wederom naar Breda spoorde, om na een herfstige wandeling door park Valkenberg het fraaie pand aan de Catharinastraat te betreden.

Nieuw plan

Op naar het volgende project. Getriggerd door een berichtje in een van de gratis huis aan huis kranten, waarin stond dat mensen met een verstandelijke handicap veel plezier hadden bij het inpakken van kerstpakketten, bedacht ik me dat dit ook een goed onderwerp zou zijn voor een documentaire serie. Het ging hier om mensen van de kadowinkel Gemivaria, mij wel bekend. In de binnenstad van Dordrecht is verder een project gerealiseerd waarbij verstandelijk gehandicapten en senioren samen in een prachtig monumentaal pand wonen, Schefferstaete genaamd. Mensen met een beperking werken er o.a. in een lunchroom. Hier zou vast een mooi verhaal van te maken zijn, maar ja, ook nu spelen privacy overwegingen en toestemming natuurlijk weer een grote rol.

Bij het voorleggen van mijn plan aan Bas, opperde die een ander idee.
Wordt vervolgd...

Jammer, maar helaas

Vorige week vrijdag hoorde ik aan het eind van de middag dat het hoofd van de dialyseafdeling geen goedkeuring gaf, omdat ze mijn verzoek te belastend vond voor zowel personeel als patiënten. Althans, zo werd het verwoord door iemand van de afdeling communicatie. Ik vind het jammer dat ik het hoofd niet zelf gesproken heb, want dan had ik misschien beter kunnen uitleggen dat ik echt niet in de weg zou gaan lopen en dat de patiënten ook geen last van me zouden hebben, tenzij ze het geen bezwaar zouden vinden om geportretteerd te worden. Een goede leer voor de volgende keer! Op het forum van de NVN stond nu een reactie van iemand die mijn verhaal maar vreemd te begrijpen vond. Zelf had hij een paar jaar geleden een keer opgebeld om foto's te maken voor een jaarverslag, waarop hij na tien minuten teruggebeld werd en meteen kon komen. Tja, leuk om te horen, maar dat was natuurlijk wel een eenmalig iets en je bent bovendien afhankelijk van de leidinggevenden van zo'n afdeling. Goed, ik zet mijn project in de ijskast en hoop er nog eens op terug te kunnen komen.

Tussendoortje

Communicatie

Nog steeds geen groen licht gekregen voor mijn project, ik vraag me af of ik dit wel moet doorzetten. Het is inmiddels al twee weken geleden dat ik e.e.a. bij de afdeling communicatie heb neergelegd. Omdat ik vorige week nog steeds niets had gehoord heb ik maandag zelf weer contact opgenomen en vernam toen dat mijn verzoek was doorgespeeld naar het secretariaat communicatie en voorlichting, terwijl ik dacht dat het al bij de afdeling Nierdialyse lag. Na een vergeefse telefonische poging naar het secretariaat kreeg ik dinsdag een mailtje met het verzoek om meer informatie en heb ik e.e.a. opnieuw uitgelegd. Woensdag heb ik wederom telefonisch contact gezocht en te horen gekregen dat de afdeling Nierdialyse intern overleg moest voeren hierover en dat ook de patiënten dan nog ingelicht moesten worden, zodat het deze week zeker niet meer ging lukken. In eerste instantie kreeg ik het telefoonnummer van het hoofd van de afdeling, maar even later kreeg ik een telefoontje waarin gevraagd werd om niet met haar te bellen, omdat zij zelf eerst met de afdeling communicatie overleg wilde voeren. Ik moest maar even afwachten...

Gisteren dus de hele dag op het verlossende telefoontje gewacht, zodat ik in ieder geval weet of ik hiermee kan doorgaan of niet. Inmiddels heb ik ook een aantal oproepjes op het forum van de Nederlandse Vereniging Nierpatiënten en de Nierpatiëntenvereniging Rijnmond gezet, omdat ik de kant van de thuisdialyse eveneens zou willen belichten. Helaas heb ik ook hier nog geen enkele reactie op gehad.