Villa Augustus #03

Dit aparte kunstwerk in de Wantijzaal is gemaakt door Ton Martens en ontstaan door frottage van de vloer van de watertank. De gastvrouw bij Villa had het over rubbing en dat blijkt het Engelse woord voor deze techniek. Door heel Villa Augustus verspreid zijn verschillende delen van de vloer te vinden. Een mooie manier om dit stukje historie vast te leggen.

Villa Augustus #02

Villa Augustus #01

Augustus laat het voorjaar komen
en in de zomer overgaan
maar ook in 't najaar en de winter
zal Augustus als een toren
bij Vlij en Wantij blijven staan

Dit fijne gedicht is volgens informatie bij Villa Augustus gemaakt door onze (in 2008 overleden) stadsdichter, Jan Eijkelboom.

Wout en Ria 25 jaar

In afwachting van de gasten die naar ons 25 jarig huwelijksfeestje zouden komen begon ik alvast wat foto's te maken. Toen de feestgangers toestroomden ben ik er maar mee opgehouden en hebben zoon, zus en zwagers het (grotendeels) overgenomen. Zie festiviteiten

Niet gemaakte foto's #03

Zomerliefdes heb ik ervaren als een fijne tentoonstelling, mede door de selectie van poëtische teksten. Het idee voor deze expositie is gebaseerd op de verliefdheden die zowel fotografen als tentoonstellingsmakers kunnen overkomen. Lees verder ook op Photoq
Ik heb er inspiratie gevonden voor een verzameling fotobeelden van mezelf, die ik al dan niet al gemaakt heb. Het kan een langdurig project worden waar ik veel zin in heb.

Eén van mijn eigen grote liefdes was hier ook te vinden: Rinko Kawauchi (1972, Japan). Als je foto’s van haar ziet begrijp je wel waarom ik persoonlijk minder geef om foto’s van Inez en Vinoodh, hoe mooi die ook zijn. Tot mijn verrassing was er niet alleen een voor mij nieuw boek van haar (Semear, 2007) dat ik nog niet had gezien, maar trof ik ook oud werk waar ik al een tijdje naar op zoek was. Ik heb het boek “Cui Cui’(2005) gekocht. Het boek zag er aan de buitenkant niet zo mooi uit en ik vond de prijs bovendien aan de hoge kant, maar ik wilde het zo graag hebben dat ik de verleiding niet kon weerstaan.

Om 18.00 uur sloot Huis Marseille haar deuren en verliet ik het pand met een goed gevoel. In de Belgische trein terug naar huis ondervond ik nog wat mooie ogenblikken. Het licht deed het een poosje niet, op de noodverlichting na en we reden tergend langzaam door de Schipholtunnel. In de donkere tunnel af en toe flitsen van lampen die we passeerden en zachtjes pratende stemmen op de achtergrond. Een dromerig maar tevens welhaast surrealistisch sfeertje, dat eenmaal boven de grond een vervolg kreeg door de waas van geel en groen in het voorbijschuivende, door de regen wazige, landschap. Toen flitsten de lampen weer aan en kon ik verder met mijn boek, een heleboel niet gemaakte beelden in mijn hoofd.

In hoeverre zullen die gemiste foto’s nu mijn herinnering, de verbeelding en het denken over fotografie beïnvloeden? Ik hoop hier later nog eens op terug te komen.

Niet gemaakte foto's #02

Eenmaal buiten op de Keizersgracht, in de regen, hoorde ik een hoop lawaai even verderop. Oh ja, de Canal Parade.

Toch maar even gaan kijken en genieten van al het vrolijks in de boten en volgepakt aan de kant. Ook al was ik laat, het was inmiddels 14.30 uur, ik kon nog een aardig plaatsje vinden waar ik het gebeuren een beetje kon volgen. Ik heb heel wat foto’s gezien die ik graag gemaakt zou hebben… De zwarte hond, in een bootje bij toeschouwers aan de overkant, die op 't punt leek in het water te springen. De armband van de man die met zijn hand op de auto voor me leunde, de mensen op de campingstoeltjes aan de overkant, alle vrolijke roze paraplu's en regenjasjes. De blote billen van mannen in de bootjes, het enthousiasme!

Mijn oog viel ook op alle auto’s die daar gewoon geparkeerd stonden en waar mensen met velen omheen stonden, tegen aan leunden of er hun blikjes bier op hadden gezet. Je moet niet bang voor een krasje zijn als je je auto daar laat staan. Een uurtje of wat langer heb ik het volgehouden, maar ik wilde ook nog erg graag naar Huis Marseille voor de expositie Zomerliefdes.

Niet gemaakte foto’s #01

Ik ben in het bezit van het boek Nabeelden: album van niet gemaakte foto’s, van Rein Jelle Terpstra
Een boek over fotografie, maar dan zonder foto’s. Een fascinerend boekwerkje, met verhalen van verschillende auteurs/beeldenmakers over situaties waarin foto’s wel gezien werden, maar niet konden worden gemaakt omdat ze op dat moment geen camera bij zich hadden. En of dat dan een reden tot spijt is geweest, of niet. In hoeverre beïnvloedt die gemiste foto de herinnering, de verbeelding en het denken over fotografie? Ik moest aan dat boekje denken, toen ik mijn stukje schreef.

Zaterdag besloot ik vrij onverwacht naar Amsterdam te gaan, om twee foto-tentoonstellingen te bezoeken. Bijna altijd neem ik dan ook een digitale spiegelreflex mee, maar nu besloot ik om die thuis te laten omdat het toch altijd een heel gesjouw is als ik ook overweeg om boeken te kopen, een niet ondenkbaar scenario op zo’n dag. Het lot wil dat ik ook mijn 5 jaar oude digitale compactcamera niet bij me had gestoken, een beduidend minder zwaar toestelletje, maar toch niet bepaald een broekzakmodel. Zodoende arriveerde ik zonder enige camera in Amsterdam, waar ik al snel een hoop roze ontwaarde. Oh nee toch, hoe kon me dat ontschoten zijn: vandaag was de dag van de Canal Parade, het hoogtepunt van de Amsterdamse Gay Pride! Ik moest even wat scheldwoorden, gericht aan mezelf, wegslikken. Nou ja, gelukkig lag mijn oorspronkelijke plan niet in duigen en had ik nog veel zin in een bezoek aan Foam en Huis Marseille

In Foam was de overzichtstentoonstelling van het wereldberoemde fotografenduo Inez van Lamsweerde en Vinoodh Matadin: Pretty Much Everything - photographs 1985-2010. Prachtige beelden, waar ik erg van genoten heb, maar die bij mij toch niet altijd de juiste gevoelige snaar wisten te raken. Het was allemaal zo gepolijst. Knap gemaakt en technisch volmaakt, in elk geval in mijn ogen, maar toch… Een groot aantal wist me echter wel te bekoren en wellicht was het ook de hoeveelheid (er hingen zo’n 300 foto’s) die me op een gegeven moment murw maakte. Of zou het gewoon het onderwerp zijn, mode heeft nu eenmaal niet zo mijn belangstelling.

Elders in Foam hing ook werk van Karl Blossfeldt (1865-1932). Zie ook deze website Het betreft een selectie originele prints uit het archief van deze wereldberoemde Duitse plantenfotograaf. Iets totaal anders! Bloemen en planten in zwart/wit, gefotografeerd met een zelfgebouwde grootformaat camera. Strak en geometrisch, want ontdaan van alle overbodige takjes en blaadjes, tegen een neutrale achtergrond. Ik heb een boek van hem en vond het geweldig om deze originele foto’s nu hier te kunnen bewonderen.

Simon Wald-Lasowski, met For your eyes in de bibliotheekzaal, kon me daarentegen absoluut niet bekoren. Ik heb er geen oordeel over, het werk dat daar was tentoongesteld deed me gewoon niets. Ik zal het wel niet snappen. Soms is het me ook een raadsel hoe ik, als de saaie vrouw die ik eigenlijk ben, in de kunstwereld ben beland.