Wat ik wil laten zien...

Zowel bij Bas als bij Karin kwam steeds de vraag naar voren: "Wat wil je nu eigenlijk laten zien?" Moeilijk, want kennelijk lukt het me dus steeds maar niet om dat met mijn beelden duidelijk te maken en ik heb er al heel wat. Ik kon er ook niet echt de vinger op leggen, behalve dan dat ik constateer hoe geconcentreerd en gedreven deze mensen werken en dat ik dat ook graag naar voren wil brengen. Ik vond dat met name zichtbaar in een bepaalde foto van Guus.


Misschien, bedacht ik zaterdag, moet ik alleen van hem een serie maken. Of van een paar mensen waarvan ik meer te weten wil komen en die ik dan beter ga observeren. Om zo meer duidelijk te krijgen wat ik wil en tot een strengere selectie te komen.

Na een nachtje slapen (en woelen en denken) en een stukje lezen in een scriptie van Geert Callebaut, die schrijft dat mensen met een verstandelijke handicap in kranten en tijdschriften meestal geportretteerd worden in vrijetijdssituaties zoals sportactiviteiten of feesten, maar niet als ze naar school gaan of aan het werk zijn, wist ik ineens: dát wil ik dus graag laten zien, het dagelijkse ritueel van deze groep mensen op het atelier, de gewone gang van zaken van deze kunstenaars die net als gezonde mensen werken, koffie drinken, even de stad ingaan, lunchen en weer aan de slag gaan, maar het ook soms even niet zien zitten, geen inspiratie of geen zin hebben! Maar wat ik óók wil laten zien is dat dit toch ook weer geen gewone mensen zijn, maar dat ze wel degelijk een handicap hebben, waar ze desondanks met wat begeleiding goed mee om kunnen gaan.

Ik heb ondertussen ook het e.e.a. over beeldvorming gelezen, daar kom ik nog op terug.