Vakantie Noorwegen 2017 #1

Voor meer foto's (vakantiekiekjes) van onze vakantie naar Noorwegen in augustus 2017, zie fotoboek 1 gemaakt bij Albelli.

In en om onze caravan: Blik naar buiten #15

Vakantie Noorwegen 30-07 t/m 27-08 2017

De eerste twee foto's zijn gemaakt op de vijfde camping die we aandeden tijdens onze reis door Zweden en Noorwegen. We stonden hier twee nachten op een mooi plekje aan het water van het Trondheim fjord, zo'n 11 km. van Trondheim. Het naar buiten kijken door de raampjes, op onze stoelen aan de voorkant van ons Eribaatje, was nu echt genieten!

Noorwegen, Bosberg (Trondheimfjord), 6-8-2017: Flakk Camping

Prachtig sfeertje levert zo'n regenboog op

Hieronder het beeld op de ochtend van de volgende dag, buiten voor de caravan.

Flakk camping aan het Trondheimfjord

Echter dan echt!

In 2004, nog vóór mijn studie fotografie, was ik voor 't eerst op Art Rotterdam en fotografeerde daar deze fascinerende vrouw met harige mannen arm. Ik weet helaas niet meer wie dit kunstwerk heeft gemaakt, maar binnenkort hoop ik naar de Kunsthal in Rotterdam te gaan voor de tentoonstelling Hyperrealsime Sculptuur en ik heb ergens opgevangen dat deze "dame" ook hier te vinden is. Ik hoop dus snel meer te weten!

Hyperrealsime Sculptuur

Art Rotterdam 2004

Op bezoek bij: Museum Voorlinden, Wassenaar

Ron Mueck (1958): (detail van) Couple under an Umbrella, 2013

Ron Mueck (1958): Couple under an Umbrella, 2013

Richard Serra (1939): Open Ended, 2007-2008

Martin Puryear (1941): Desire, 1981

Martin Puryear (1941): Brunhilde, 1998-2000

Leandro Erlich (1973): Swimming Pool, 2016

Uitzicht op landgoed Wassenaar

Michael Johansson (1975): Iglo van koelboxen

In en rond onze caravan: Op de plaats rust #16

Hemelvaart 20 t/m 24 mei 2009

We kampeerden enkele dagen op Natuurcamping de Fazantenhof, bij Hollandse Rading in de buurt van Hilversum, zodat ik twee dagen naar Naarden kon voor het tweejaarlijkse Foto Festival.

De camping was nieuw voor ons. Omdat we pas laat waren met reserveren voor deze drukke meidagen was er slechts 1 standplaats beschikbaar voor ons, naast een geweldig grote caravan, waar onze Eriba geheel bij in het niet viel! Dat vonden we niet zo erg, want er bleek daar niemand aanwezig en het was verder een heerlijk beschut plekje in het groen. Het weer werkte ook prima mee deze dagen, volop zon. Mijn echtelief bezocht het Aviodrôme in Lelystad, terwijl ik mijn hart echt kon ophalen aan de vele en veelal prachtige en interessante foto's in Naarden. 

De camping ligt in de bossen aan een doodlopende weg, er zijn wel fietspaden. 

Hollandse Rading, 21-05-2009: Natuurcamping de Fazanentenhof

Hollandse Rading, 20-05-2009: Natuurcamping de Fazantenhof

Bijschrift toevoegen

Hollandse Rading, 21-05-2009: Camping de Fazantenhof

Hollandse Rading, 21-05-2009: Camping de Fazantenhof

Hollandse Rading, 23-05-2009: Camping de Fazantenhof

Bergen aan Zee

Bergense vlag

Om even voort te borduren op mijn vorige blog: verleden week waren we dus een paar dagen in Bergen aan Zee. Manlief en ik hadden drie nachten geboekt in Huize Glory, op het gelijknamige landgoed. Deze voormalige villa van de schatrijke thee-importeur Jansen is gelegen op het Russenduin, het hoogste duin van dit kustdorp. De beste man heeft er overigens niet lang van kunnen genieten, kort nadat de bouw gereed was gekomen (1918) is hij overleden. Het pand heeft een aantal jaren leeg gestaan en is daarna eerst in gebruik geweest als Biovakantieoord voor "bleekneusjes". 
Tijdens de Duitse bezetting fungeerde de daartoe verhoogde toren als radio- en uitkijktoren. Na de oorlog werden er opnieuw arme, ondervoede kinderen in gehuisvest, om aan te sterken.
Voordat er hotelkamers en appartementen in kwamen is het huis ook nog enige tijd in gebruik geweest als religieus studiecentrum, zo valt op de website te lezen. Sinds 2000 is dit aparte gebouw een rijksmonument. 

Huize Glory

Vanaf het restaurant kijk je uit over bos, duinen en zee; het grote witte huis blijkt vakantiehuis Villa de Horizon en is niet te missen! Dit prachtige uitzicht is eigenlijk te danken aan bosbranden die hier eerder waren, waardoor een brandgang vereist was. 
De toren, enkele uren per dag toegankelijk, ziet bij helder weer uit over een groot deel van de omgeving. Je kunt hier een rondleiding krijgen, waardoor je meer te weten komt over de geschiedenis van dit gebouw, waar enkele fraaie en oorspronkelijke details, zoals tegelwanden en glas-in-lood ramen, bewaard zijn gebleven.

In de zomer zou ik niet graag hier in de omgeving willen verblijven, veel te druk, maar in deze tijd van het jaar was het er heerlijk! Als je in de duinen wilt gaan wandelen heb je wel een duinkaart nodig, die was verkrijgbaar bij de receptie. 

Duingebied bij Bergen aan Zee

Duinen vanaf de C.F. Zeiler Boulevard

Strand bij Hargen aan Zee

Steltloper

Strand bij Camperduin

Zo'n tien jaar geleden waren we overigens ook hier beland in februari. Dit hield verband met een "opdracht" voor mijn studie fotografie destijds, waarin ik o.a. op zoek ging naar Adrianen. Adriaan van Dis heeft hier natuurlijk gewoond, in een repatriantenhuis, tegenwoordig vakantiehuis. 

Het voormalige repatriantenhuis (foto 2007)

 Adriaan Roland Holst woonde in Bergen. Het voert te ver om hier nu in te gaan op het hoe en waarom van de keuze voor deze naam, ook al omdat ik veel ben vergeten en mijn aantekeningen hierover op 't moment niet terug kan vinden. 
Grappig en ook wel typisch voor van Dis vond ik onderstaande zinnen, opgetekend in een artikel in het Noordhollands Dagblad van 25 april 2017:

Voor mij is het een dorp vol verhalen’’, vertelt hij. ,,Het is van mij. Ik koop bewust geen duinkaart. Ik wacht op de dag waarop de boswachter mij aanhoudt en dat ik dan zeg: ’maar meneer, dit is allemaal van mij.

Kort geleden heb ik weer een mooi boek van van Dis gelezen: In het buitengebied. Een dun boekje, maar ik heb er wel van genoten!
Zie ook dit filmpje. 

Fotobanners op landgoed het Hof

Landgoed Het Hof, Bergen

We reden al voor de tweede of derde keer door de sfeervolle, maar smalle Eeuwigelaan - een belangrijke verbindingsweg met veel schuinstaande en soms over de weg hangende bomen, tussen Bergen en het heerlijke kustdorp Bergen aan Zee - vóór de mij intrigerende fotobanners ons uitnodigden voor een stop bij landgoed Het Hof. Het Hof zelf was gesloten, maar het landgoed bleek een fijne plek om even te vertoeven!

De banners hoorden bij een tentoonstelling die helaas al voorbij was. Fotograaf Sacha de Boer had hier in oktober 2017 binnen en buiten een expositie gehad. Buiten waren haar beelden van het project "Leven in de schaduw" over kinderen met albinisme gelukkig nog wel te zien. Ook was een door haar gemaakte foto van de in 2017 overleden Ata Kandó te bewonderen.

Ata Kandó

Sacha de Boer

Deze grande dame van de fotografie was geboren in Boedapest en sinds de vijftiger jaren woonachtig in Bergen, waar ze twee dagen voor haar 104e verjaardag is gestorven. In 2016 heb ik in het Nederlandse Fotomuseum in Rotterdam gelukkig nog het eerbetoon aan haar kunnen zien. Ze is een aantal jaren getrouwd geweest met Ed van der Elsken, nog zo'n fotograaf waar ik veel waardering voor heb. Begin 2017 heb ik in het Stedelijk Museum van Amsterdam De verliefde camera bezocht, heerlijk om hier weer even bij stil te kunnen staan door de diverse websites te bekijken!

Sacha de Boer

Sacha de Boer

In en rond onze caravan: Blik naar buiten #14

Meivakantie 2007

en meivakantie 2014 van 18/4 t/m 3/5

Frankrijk, Normandië, 29-04-2007, Camping: Le Puits

Frankrijk, Normandië, 30-04-2007, Camping Le Puits

Camping Le Puits, met Ierse eigenaars, is gevestigd in het dorp Martin les Besaces, in Normandië. Het is een fijne camping met afgebakende ruime plaatsen in het groene gras en tussen mooie struiken. Wij keken uit op de heuvels aan de overkant van het dal. Het was tijdens ons verblijf in 2007 heerlijk rustig, wij houden daar wel van!

In 2014 verbleven we hier twee nachten, op weg naar een camping in Bretange. We hadden immers een ongekende twee weken meivakantie!

De eerste twee nachten hadden we doorgebracht op camping du Château, in Bertangles, 10 km. van Amiens. Met deze kleine camping, aan de rand van een klein dorp, hadden we in 2011 voor 't eerst kennis gemaakt. Zie ook: Blik naar buiten #10

De week erop zaten we in Trédrez-Locquémeau, op camping Les Capucines. Ook hier was het in mei heerlijk rustig en hadden we geen overburen, zodat we het mooie uitzicht helemaal voor onszelf hadden.

Frankrijk, Bretagne, 26-04-2014: Camping Les Capucines

Een tevreden mens

We genieten hier in huis van Maarten! de scheurkalender van Maarten van Rossem, manlief nog het meest! Vorige week was er een kalenderblaadje zonder datum, maar met een fijne tip van Maarten, zie het gescande plaatje hieronder. 

Nou lees ik erg graag romans, zeker wel een uur per dag - hoewel tegenwoordig niet veel boeken uit de negentiende eeuw - en kan ik mezelf een tevreden mens noemen! Op zo'n krukje zou ik niet graag zitten lezen overigens, ik lees toch het liefst in een lekker zittende stoel of op bed, maar als het niet anders kan...

Het plaatje is wel heel geschikt voor mijn verzameling "Lezende vrouwen", die voornamelijk uit ansichtkaarten bestaat, maar waar ook andere afbeeldingen tussen zitten.
Soms koop ik kaarten, bijvoorbeeld als ik op vakantie ben, soms krijg ik ze. Ik doe namelijk aan Postcrossing en ontvang op deze manier kaarten uit allerlei landen, zoals deze bijzonder fraaie hieronder, van een postcrosser uit Duitsland. Daar ben ik dan erg mee in mijn nopjes!

Sir William Orpen (1878-1931) : Grace reading at Howth Bay

Dagje Amsterdam #2

Nooit gedacht dat ik nog eens in mijn eentje op de Wallen zou lopen, maar komend vanuit de stad moest ik de Warmoesstraat door, op weg naar de Oude Kerk, waar een tentoonstelling was van Christian Boltanski-Na. In 2008 heb ik voor mijn afstudeerscriptie Fotografie Zeepaardjes en andere hersenspinsels aan AKV/St.Joost (deeltijdopleiding destijds in Den Bosch) o.a. gebruik gemaakt van boeken en informatie van deze kunstenaar/fotograaf, die zich liever schilder noemt. Zijn werk heeft betrekking op de dood in veel gedaantes. Hij vindt het verschrikkelijk dat persoonlijke, onbetekenende herinneringen verdwijnen wanneer iemand sterft en hij is gefascineerd door collectieve herinneringen, vergankelijkheid en het verstrijken van de tijd.

Prende La Parole, Site specifiek, 2005

Het eerste wat opvalt als je de kerk binnenloopt zijn de immens grote, zwarte dozen in verschillende formaten. Ze zijn overdekt met plastic en moeten tombes voorstellen, die vanaf de graven verrijzen. Je ziet ze rimpelen, er blijken ventilators in te staan. Ook loop je bijna meteen op tegen een mensachtige figuur met een houten staketsel als benen en een gloeilamp als hoofd, omhangen met een loden jas, die zich voorover buigt en je een vraag stelt: "Zeg eens, was je alleen?" Zo staan er een stuk of wat in de tentoonstelling, allemaal bevragen ze zich over hoe je je dood hebt ervaren.

Wat gebeurt er nadat ons leven tot een einde is gekomen? Boltanski zinspeelt hier met zijn monumentale installaties op een mogelijk antwoord. 

"Een jas is als een lichaam" zegt de Franse kunstenaar in zijn interview met Bianca Stigter in het NRC. Door buurtbewoners en andere Amsterdammers zijn, op verzoek van Boltanski, voornamelijk zwarte winterjassen gedoneerd. Deze jassen zijn over een veertiental stoelen gedrapeerd en liggen met de mouwen gespreid over de vloer, op de grafstenen. Enorme lampen glinsteren je tegemoet. In het koor hoor je fluisteringen, het zijn de namen van de doden die hier tot de 19e eeuw begraven lagen. Voor zover ze bekend zijn dan, want er zijn hier meer anonieme dan gekende personen begraven in de loop der eeuwen. Je kunt ook zelf hieraan bijdragen door in één van de opgestelde zwarte dozen plaats te nemen, een koptelefoon op te zetten en na een instructie namen te fluisteren. Tijdens mijn bezoek was de "biechtstoel" bezet en eenmaal leeg had ik geen tijd meer omdat ik een trein moest halen, anders had ik graag mijn bijdrage geleverd. Wie weet krijg ik nog een tweede kans.

"Namen zijn een manier om te laten zien dat iedereen uniek en belangrijk is. Wie zijn naam wordt afgenomen, zoals in de Holocaust gebeurde, wordt zijn menselijkheid afgenomen, dan ben je niemand meer." Op een video (Animatas Blanc) in de kerk zijn bewegende klokjes te zien en te horen. Elk rinkelend belletje vertegenwoordigt het geluid van een ziel, zo gelooft men in Japan. De mate van zichtbaarheid wordt bepaald door het daglicht en in het grauwe licht van deze dag zie ik genoeg. 

Animatas Blanc, Site-specifiek, 2017

Deze tentoonstelling loopt nog tot zondag 29 april.

Na dit verrassende bezoek aan de Oude Kerk, sluitstuk van een dag vol boeiende tentoonstellingen, liep ik strompelend naar het station, waar ik in de trein richting huis alle beelden die ik had gezien rustig nog eens kon verwerken. Dan de bus in en om 18.30 uur viel ik bijna mijn huis binnen, waar manlief me opwachtte met (nu ietwat banaal klinkend) vrijdagse frites en ik mijn voeten kon laten rusten op de bank. Hielspoor beperkt me nu al ruim 9 maanden, maar als ik niet teveel loop kan ik er gelukkig nog redelijk goed mee "uit de voeten".

Dagje Amsterdam #1

Het was me 't dagje wel!
Ik vertrok om 9.00 uur van huis en had mezelf een druk programma opgelegd. Ruim op tijd was ik op het station om de trein van 9.37 te nemen. Ineens stond die trein niet meer op het bord aangegeven en zag ik allemaal mensen hollen. Er werd niets omgeroepen. Omdat rennen voor mij geen optie was besloot ik dan maar de volgende trein te nemen die op het bord stond. Een half uur later dan gepland kwam ik aan in Amsterdam.

Met de tram (lijn 24) reed ik mijn uitstaphalte voorbij, zodat ik vanaf de volgende halte terug moest lopen naar Foam Fotografiemuseum. Ik was vergeten dat de tram al sinds een tijd niet meer stopte tegenover het Nationaal Archief, bijna op de hoek van de Keizersgracht, maar dat ik er al bij  Muntplein uit had gemoeten. Ik begon al snel last te krijgen van mijn hielspoor.

In Foam bezocht ik, zoals altijd, eerst de bovenste verdieping. Hier was het werk van Theo Simpson: Part and Hole te zien, wiens "unieke beeldtaal" mij persoonlijk toch niet zo kon bekoren. Fotografie wordt door hem "gecombineerd met andere vormen van materiële expressie zoals sculptuur en site-specific werk" en vormt zo het "vertrekpunt voor zijn conceptuele kunstwerken, waarin hij reflecteert op de relaties tussen ideologieën, economieën, industrieën en landschappen." Ik heb al eerder gemerkt dat ik niet zo conceptueel ben ingesteld.

Een verdieping lager was de expositie waar ik in eerste instantie voor kwam: Back to the Future, met een combinatie van 19de-eeuwse en 21ste-eeuwse fotografie. Dit was echt genieten!
In deze tijd blijken veel kunstenaars/fotografen materialen, technieken etc. te gebruiken die teruggrijpen op wat hun 19de-eeuwse voorgangers voorhanden hadden. De grote moeite die men zich in de 19e eeuw moest trotseren om foto's te kunnen maken is in dit digitale tijdperk haast niet meer voor te stellen, toch kiezen sommige fotografen ervoor om juist in deze tijd oude glasnegatieven mee te zeulen en te bewerken, of om bijvoorbeeld heel bewerkelijke fotogrammen te maken. Ik heb wel wat met fotogrammen en ik vond zowel die van 19de eeuwse Anna Atkins met gedroogde zeewieren - die ik eerder zag in het Rijksmuseum - als die van Sam Falls met zijn bladeren en bloemen,  bijzonder fraai!

Waarom fotografen tegenwoordig zulke bewerkelijke methodes prefereren wordt volgens Merel Bem duidelijk als je het essay leest in Foam Magazine. In haar artikel: Neem de tijd, in de VK van 24 januari 2018 beschrijft zij dit. Men wil werk maken dat anders en uniek is en niet in een paar seconden of minuten gemaakt, bewerkt en gedeeld kan worden. Dat is althans één van de verklaringen die het essay oproept en een hele logische lijkt mij. 

De tentoonstelling beneden van Romain Maider: The Following is a True story was minder aan mij besteed, al is de vraag over het waarheidsgehalte van de fotografie nog steeds actueel.

Het werk van Anouk Kruithof: Aquas daarentegen vond ik fascinerend, divers en weer van een geheel andere orde, met zoveel verschillende invalshoeken en kleurige vormen. Zo waren er fotocollages, sculpturen en video-animaties.Uit de informatietekst van Foam: "Met haar nieuwste werk bevraagt Kruithof de geësthetiseerde manier waarop de oorzaken en gevolgen van klimaatverandering online worden verbeeld."  Ik vind het ontzettend knap wat zij doet en hoe vernieuwend ze bezig is met fotografie, maar zelf ben ik uiteindelijk toch meer iemand van de klassieke beelden. Ergens in de begintijd van mijn eigen fotografiestudie (2004-2008) heb ik haar afstudeerwerk (2003) gezien en daar ben ik ook nu nog steeds van onder de indruk!

Tuin Huis Marseille, gezien van achter een bovenraam

Een eindje verderop aan de Keizersgracht is in een tweetal prachtige 17de eeuwse panden fotografiemuseum Huis Marseille gevestigd. Hier bekeek ik de twee tentoonstellingen die er momenteel waren, nl. die van Ad van Denderen: Jerusalem Stone en Eddo Hartman: Setting the stage: Pyongyang, North Korea, Part two. Beide fotografen hadden bijzonder indrukwekkende foto's gemaakt in niet voor de hand liggende landen en gebieden. Ad van Denderen fotografeert de dagelijkse gevolgen van het conflict in Israël en in het Financiële Dagblad zag ik een mooie recensie hiervan. Steen manifesteert zich in zijn beelden in diverse gedaantes, van een brok steen tot het kale land, van muur tot nieuwbouwwijk. 
Van Eddo Hartman is één beeld in het bijzonder me bijgebleven: de dame met het blauwe badpak, in het verder lege zwembad. In een interview met Wilfried de Jong, ook te zien in Huis Marseille, legt Eddo uit dat hij verschillende keren in dat monumentale zwembad was en dat het altijd leeg was, waarbij men telkens andere smoezen had om dat te verklaren. Hartman mocht in dit gesloten land natuurlijk alleen fotograferen onder begeleiding van gidsen, wat lijkt me dat een moeilijke opgave!

Inmiddels had ik veel meer pijn aan mijn linkervoet gekregen, de hielspoor speelde behoorlijk op en ik moest nog terug.
Wordt vervolgd.

In en rond onze caravan: Op de plaats rust #15

Zomervakantie 14/7 t/m 5/8 2006, Zuid-Engeland.

We kregen op deze camping uit het boekje "Rustiek kamperen" een plaats toegewezen op het veld helemaal vooraan, schuin tegenover het toiletblok. Jammer, want verderop beschikte de camping over nog een veld en een wat besloten gedeelte met bosjes en bomen, wel wat hellend. Vanwege de hevige wind zetten we dit keer niet de luifel op, maar het windscherm, nog een oudje van ma K. 

Aan het eind van de middag arriveerden vier auto's en dito tenten, met een erg luidruchtige familie, die tot laat in de avond voetbalden en ook af en toe tegen ons Tritonneke aanschopten. Verder viel het wel mee met de overlast, geen harde muziek gelukkig!

Zuid-Engeland, Petham, 14-07-2006: Camping Yew Tree

Boek op krukje: Het Engeland van C. Buddingh/samensteller W. Huijser, 2005

Op de derde dag van deze vakantie verstuikte ik mijn enkel, tijdens een bezoek aan Chilham, met "het mooiste dorpsplein van Kent" volgens het boek "Kent: de tien fraaiste routes door de tuin van Engeland per auto, per moror of per fiets", van Erik de Keersmacker, 1996. Omdat ik zo onverstandig was om niet naar een dokter te gaan, zou ik daar de hele vakantie veel last van hebben (en zelfs nu nog af en toe). Wel op pad geweest, maar veel vanuit de auto moeten bekijken.

Enkel verstuikt

 Een dag later besloten we om toch maar te verkassen, met mijn zere pootje kon ik ook op een andere camping zitten. W. moest nu wel alles alleen doen.
De volgende camping waar we terechtkwamen was in Horam: Horam Manor Touring Park. Het was een warme dag en we konden gelukkig een plek met wat schaduw krijgen. Helaas was het wel een erg hellende plek, W. slipte op het gras, gleed bijna door en kon niet terug. De geur van brandend rubber! Er moest een tractor aan te pas komen om onze Eriba netjes op zijn plaats te zetten. De eigenaar gaf nog een paar blokken om hem recht te kunnen stellen. Later zagen we voor 't eerst een mover in gebruik, maar het zou nog een paar jaar duren voor we zelf genoodzaakt waren er een aan te schaffen.
Nog vóór 13.00 uur zaten we lekker in de schaduw achter de caravan aan een drankje. Aan het eind van de middag konden we aan de voorkant bbq'en, omdat de zon ook daar inmiddels vertrokken was.

Gelukkig schaduw achter de caravan

Zuid-Engeland, Horam, 17-07-2006, Camping Horam Manor Touring Park

Treffende gelijkenis met pa K.

Het toiletgebouw stond op een ander veld, te ver voor mijn zere voet. Om te kunnen douchen moest W. me dus met de auto daarnaartoe brengen! We hebben gelukkig wel een wc in onze Eriba Touring Triton 430, dus voor een plas hoefde ik de deur niet uit.

Jarig en gefeliciteerd worden

Hoe warm het was deze dagen