Dagje Amsterdam #1

Het was me 't dagje wel!
Ik vertrok om 9.00 uur van huis en had mezelf een druk programma opgelegd. Ruim op tijd was ik op het station om de trein van 9.37 te nemen. Ineens stond die trein niet meer op het bord aangegeven en zag ik allemaal mensen hollen. Er werd niets omgeroepen. Omdat rennen voor mij geen optie was besloot ik dan maar de volgende trein te nemen die op het bord stond. Een half uur later dan gepland kwam ik aan in Amsterdam.

Met de tram (lijn 24) reed ik mijn uitstaphalte voorbij, zodat ik vanaf de volgende halte terug moest lopen naar Foam Fotografiemuseum. Ik was vergeten dat de tram al sinds een tijd niet meer stopte tegenover het Nationaal Archief, bijna op de hoek van de Keizersgracht, maar dat ik er al bij  Muntplein uit had gemoeten. Ik begon al snel last te krijgen van mijn hielspoor.

In Foam bezocht ik, zoals altijd, eerst de bovenste verdieping. Hier was het werk van Theo Simpson: Part and Hole te zien, wiens "unieke beeldtaal" mij persoonlijk toch niet zo kon bekoren. Fotografie wordt door hem "gecombineerd met andere vormen van materiële expressie zoals sculptuur en site-specific werk" en vormt zo het "vertrekpunt voor zijn conceptuele kunstwerken, waarin hij reflecteert op de relaties tussen ideologieën, economieën, industrieën en landschappen." Ik heb al eerder gemerkt dat ik niet zo conceptueel ben ingesteld.

Een verdieping lager was de expositie waar ik in eerste instantie voor kwam: Back to the Future, met een combinatie van 19de-eeuwse en 21ste-eeuwse fotografie. Dit was echt genieten!
In deze tijd blijken veel kunstenaars/fotografen materialen, technieken etc. te gebruiken die teruggrijpen op wat hun 19de-eeuwse voorgangers voorhanden hadden. De grote moeite die men zich in de 19e eeuw moest trotseren om foto's te kunnen maken is in dit digitale tijdperk haast niet meer voor te stellen, toch kiezen sommige fotografen ervoor om juist in deze tijd oude glasnegatieven mee te zeulen en te bewerken, of om bijvoorbeeld heel bewerkelijke fotogrammen te maken. Ik heb wel wat met fotogrammen en ik vond zowel die van 19de eeuwse Anna Atkins met gedroogde zeewieren - die ik eerder zag in het Rijksmuseum - als die van Sam Falls met zijn bladeren en bloemen,  bijzonder fraai!

Waarom fotografen tegenwoordig zulke bewerkelijke methodes prefereren wordt volgens Merel Bem duidelijk als je het essay leest in Foam Magazine. In haar artikel: Neem de tijd, in de VK van 24 januari 2018 beschrijft zij dit. Men wil werk maken dat anders en uniek is en niet in een paar seconden of minuten gemaakt, bewerkt en gedeeld kan worden. Dat is althans één van de verklaringen die het essay oproept en een hele logische lijkt mij. 

De tentoonstelling beneden van Romain Maider: The Following is a True story was minder aan mij besteed, al is de vraag over het waarheidsgehalte van de fotografie nog steeds actueel.

Het werk van Anouk Kruithof: Aquas daarentegen vond ik fascinerend, divers en weer van een geheel andere orde, met zoveel verschillende invalshoeken en kleurige vormen. Zo waren er fotocollages, sculpturen en video-animaties.Uit de informatietekst van Foam: "Met haar nieuwste werk bevraagt Kruithof de geësthetiseerde manier waarop de oorzaken en gevolgen van klimaatverandering online worden verbeeld."  Ik vind het ontzettend knap wat zij doet en hoe vernieuwend ze bezig is met fotografie, maar zelf ben ik uiteindelijk toch meer iemand van de klassieke beelden. Ergens in de begintijd van mijn eigen fotografiestudie (2004-2008) heb ik haar afstudeerwerk (2003) gezien en daar ben ik ook nu nog steeds van onder de indruk!

Tuin Huis Marseille, gezien van achter een bovenraam

Een eindje verderop aan de Keizersgracht is in een tweetal prachtige 17de eeuwse panden fotografiemuseum Huis Marseille gevestigd. Hier bekeek ik de twee tentoonstellingen die er momenteel waren, nl. die van Ad van Denderen: Jerusalem Stone en Eddo Hartman: Setting the stage: Pyongyang, North Korea, Part two. Beide fotografen hadden bijzonder indrukwekkende foto's gemaakt in niet voor de hand liggende landen en gebieden. Ad van Denderen fotografeert de dagelijkse gevolgen van het conflict in Israël en in het Financiële Dagblad zag ik een mooie recensie hiervan. Steen manifesteert zich in zijn beelden in diverse gedaantes, van een brok steen tot het kale land, van muur tot nieuwbouwwijk. 
Van Eddo Hartman is één beeld in het bijzonder me bijgebleven: de dame met het blauwe badpak, in het verder lege zwembad. In een interview met Wilfried de Jong, ook te zien in Huis Marseille, legt Eddo uit dat hij verschillende keren in dat monumentale zwembad was en dat het altijd leeg was, waarbij men telkens andere smoezen had om dat te verklaren. Hartman mocht in dit gesloten land natuurlijk alleen fotograferen onder begeleiding van gidsen, wat lijkt me dat een moeilijke opgave!

Inmiddels had ik veel meer pijn aan mijn linkervoet gekregen, de hielspoor speelde behoorlijk op en ik moest nog terug.
Wordt vervolgd.