Dom en donker

Inmiddels ben ik een aantal weken en nogal wat foto’s verder. Ik merk dat het steeds opnieuw naar dat gebouw terugkeren me niet verveelt. Integendeel,ik kan er wel blijven fotograferen. Na een week van bezinning en selectie heb ik besloten om nu (13/10) een keer tegen het vallen van de avond daar te zijn. Beetje pech, want Lodewijk, de huismeester, blijkt net een weekje vakantie te hebben genomen en met hem had ik in principe afgesproken om dit een keer te mogen doen. In eerste instantie ben ik dan ook even van de kaart, omdat zijn mobieltje op de voice-mail een andere naam aangeeft. Denk nog even dat ik een verkeerd nummer gebeld heb, maar nee. Dan de directeur maar even geprobeerd, maar die blijkt ook afwezig. Uiteindelijk neem ik contact op met Storm, de beveiligingsfirma.Ik weet niet waar die te vinden is, maar doe op goed geluk via het telefoonboek een poging en jawel, ik krijg de bewuste zaak aan de lijn. Zo hoor ik dus dat er een vervanger is voor Lodewijk en dat ik hem via dat mobieltje gewoon bereiken kan. Een beetje omslachtig allemaal, maar ik krijg na mijn uitleg gelukkig toestemming om te komen.

Eerst begin ik mijn idee m.b.t. de oude communiefoto uit te werken. In de aardedonkere Dom zoek ik eenzelfde raam op als waarvoor ik zesenveertig jaar geleden, samen met mijn broertje, geposeerd heb. De verwarming lijkt welhaast dezelfde als in die tijd. Ik zet mijn statief op, plak de foto met afplakband op de muur en maak verschillende foto’s, waarbij ik met een zaklampje de boel al experimenterend een beetje verlicht. Eigenlijk wil ik de foto het liefst ophangen, maar daar zie ik geen mogelijkheid toe. Hoewel ik het oude fotootje wat vergroot heb, is het nog altijd een klein beeld en raakt wat verloren in de ruimte (zie vorige post). Thuis maar eens kijken hoe dit uitpakt en wat ik anders kan doen.

Het is weer een prachtige herfstdag en even kijk ik verlangend om me heen, maar ik heb meer werk binnen te doen. Met de sleutelbos laat ik mezelf in het hoofdgebouw en daar kom ik de vervangende huismeester tegen, die mijn mobiele nummer vraagt zodat de beveiliging me kan bereiken. Het is inmiddels bijna vijf uur. Ik scharrel rond in de diverse kamers en gangen, tref een achtergelaten kindermutsje aan in het late licht van de zon. Na nog wat verder rondgedwaald te hebben kom ik zelfs een paar kamers met bedden tegen en blijf even mijmeren over de vele kinderen die hier gelegen maar ook rondgelopen hebben. Ik hoor zelfs stemmen in de verte, maar dat zal ik me toch verbeelden? Wie zwerft hier nog meer door dit gebouw?


Het begint al aardig te donkeren en ik voel me niet echt op mijn gemak. Toch wil ik nog even naar boven. Gelukkig brandt hier en daar een enkele lamp, want mijn zaklampje geeft niet bijster veel licht. Ik merk nu wel de beperking van mijn compactcamera, die ik niet handmatig kan scherpstellen. Net als ik mijn analoge Minolta op het statief wil schroeven, gaat mijn mobieltje. De huismeester. Ze zijn al een uur naar me op zoek! Dat waren dus de stemmen in de verte, gaat er door me heen. Oh jee, ik blijk een verkeerd nummer te hebben gegeven. Via mijn echtelief hebben ze me uiteindelijk op kunnen sporen. Ik voel me beschaamd, dat krijg je dus als je eigenlijk niet aan de mobiel wil en alles door een ander laat regelen. Ik gebruik dat ding eigenlijk alleen om naar huis te bellen als de trein weer eens vertraging heeft. Toch maar eens wat aan doen. Weer beneden verontschuldig ik me in alle toonaarden als ik drie mannen op me af zie lopen. Heb je geen foto van ze gemaakt, vraagt Sander later. Nou nee, daar dacht ik op dat moment dus echt niet aan. Jammer!