Wat blijk ik te fotograferen en waarom?
Het wat is minder moeilijk dan het waarom. Omdat het niet anders kon ben ik begonnen met het fotograferen van de buitenkant van het gebouw. Daar werd ik echter niet bijzonder door geïnspireerd, hoewel ik erg nieuwsgierig was en blij dat ik zo dichtbij mocht komen. Ik heb er best veel foto’s van gemaakt, met in mijn achterhoofd ook de gedachte dat er wel eens vraag naar zou kunnen zijn. Ik was me ook voortdurend aan het afvragen waar ik nou precies gelegen had en wat ik had gezien als ik naar buiten keek. Mijn aandacht werd sterk getrokken naar de binnenkant van dit complex en dat laat ik ook zien d.m.v. mijn door de ramen gefotografeerde beelden, die een dubbele en soms driedubbele gelaagdheid bezitten. De parkachtige omgeving van dit voormalig sanatorium en medisch centrum speelt daarin ook een grote rol.
Eenmaal binnen blijk ik meer dan ooit gefascineerd door het licht, dat zich een weg baant door de vele ramen en een geheel eigen wereld lijkt te scheppen. Ik fotografeer de verlaten kamers en zaaltjes en probeer die wereld (op een poëtische manier) vast te leggen, zoals nu zal het immers nooit meer zijn. Tegelijkertijd ben ik op zoek naar mezelf en probeer ik iets van een verloren verleden terug te halen. Waar heb ik gelegen, hoe zou dat geweest zijn? Er staat me iets bij van enorme deuren. Voor dit project blijk ik ook heel wat door ramen te hebben gefotografeerd, van buiten naar binnen en van binnen naar buiten. Natuurlijk is er intern heel wat veranderd in die bijna vijftig (!)jaar dat ik er al weg ben. Ik krijg mijn geheugen ook niet plotseling terug, zoals ik misschien stiekem heb gehoopt.
Misschien is het nationaal familiearchief dat dit najaar van start zal gaan, wel iets voor mij. Maar nee, dan lijkt Het geheugen van Nederland me wat gedegener en professioneler, opgezet door het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen en gecoördineerd door de KB.
No comments:
Post a Comment